Makabra z wdziękiem
"Fasada" w reż. Eduarda de Paiva Souzy w Białostockim Teatrze Lalek. Pisze Jerzy Szerszunowicz w Kurierze Porannym.
Pokazana premierowo w sobotę "Fasada" to widowisko, jakiego dawno w Białostockim Teatrze Lalek nie widzieliśmy.
Wizja, humor, wdzięk, różnorodność form wyrazu, a postacie (niemal wszystkie) zagrane lekko, naturalnie.
"Fasada" daje autentyczną przyjemność obcowania z teatrem. To ten rodzaj przedstawienia, które wydaje się zbyt krótkie, by w pełni się nim nacieszyć. Oglądamy historię krwiożerczej starowinki, jej strasznego domu i dziwacznych lokatorów. Jednak zamiast strachu, odczuwamy emanujące ze sceny ciepło i radość - ulegamy atmosferze zabawy.
Zamiast męki twórczej
Sprawcą "Fasady" (pomysłodawcą, autorem lalek, reżyserem i odtwórcą głównej roli) jest Eduardo de Paiva Souza. Pochodzi z Brazylii, kształcił się w Indiach i Japonii, od dziesięciu lat mieszka i pracuje w Holandii. Oprócz niego, na scenie zobaczyliśmy dwóch innych obcokrajowców: Augusto Valencę (piękne partie wokalne w duecie z Grażyną Kozłowską) i Mischę van Dullemena. Całość eklektyczna w środkach wyrazu (taniec, pantomima, śpiew, lalki, muzyka tworzona na żywo), rozegrana w prostych, funkcjonalnych scenografiach. Plus niezwykłe lalki - na czele z główną bohaterką, naturalistycznie oddaną staruszką, animowaną przez samego reżysera.
"Fasada" fascynuje stroną plastyczną, uwodzi graną na żywo muzyką, humorem. I przywraca wiarę w teatr. Również lokalny. BTL nie rozpieszczał nas ostatnio widowiskami z przemyślanym scenariuszem, dobrze skonstruowanymi postaciami, dopracowanymi w dniu premiery, których twórcy nie tylko mieli coś do powiedzenia, ale potrafili myśl swą wyartykułować w sposób zrozumiały dla widza. A już kompletnie absurdalne było oczekiwanie, by w przedstawieniu znalazło się miejsce na zabawę i radość z gry. Eduardo de Paiva Souza dał to wszystko publiczności.
