„Żyłem trzy tysiące litrów wódki”
Scenografia mieści się w granicach wyznaczonych przez dobry smak. Oglądamy monodram — więc mamy przed sobą czarne pudło sceny, białe krzesło, uproszczony model czaszki z włóczkowymi zwojami mózgu, butelkę, kieliszek, popielniczkę. Wystarczy. Reżyser usiłuje obudować statyczny, pozbawiony jakiejkolwiek dramaturgii tekst kilkoma działaniami, które każą aktorowi robić cokolwiek w lęku przed porażającym bezruchem. Monolog zamkniętego w zakładzie psychiatrycznym alkoholika nic zawiera ani buntu, ani akceptacji, ani nadziei, ani jej braku, ani wreszcie tęsknoty za nadzieją. Jest agresywny, ubogi i pusty. Z trudem poruszający się w ciemnej przestrzeni aktor i wewnętrzna nicość postaci, którą gra, wypełniają to smutne, bardzo smutne przedstawienie.
