Walc, girlsy i mąż dureń
"Wesoła wdówka" w reż. Andrzeja Strzeleckiego w Mazowieckim Teatrze Muzycznym Operetka w Warszawie. Pisze Katarzyna K. Gardzina w Życiu Warszawy.
Nawet skromnymi środkami można zrobić dobry spektakl muzyczny. Udowodniła to Mazowiecka Operetka.
"Wesoła wdówka" Franciszka Lehara, najnowsza produkcja teatru nieposiadającego własnej sceny, przewyższa poprzednie pod wieloma względami.
Reżyserowi udało się zachować równowagę między nowatorskimi pomysłami a dobrze pojętą tradycją operetki. Gdzie trzeba, mamy walca, balet, girlsy od Maxime'a, ale dialogi ubarwiają świeże i zaskakujące rozwiązania zrealizowane w dodatku z niezwykłą prostotą.
Postaci są żywe, choć nie wychodzą z operetkowego kanonu: zazdrosny mąż dureń, sprytna żona, bawidamek. Nie byłyby one tak pełnokrwiste bez bardzo dobrych wykonawców. Krzysztof Tyniec jako baron Mirko Zeta bryluje na scenie, wszędzie jest go pełno, gest ma śmiały, mowę przesadnie namaszczoną - jest rewelacyjny! Gdyby jeszcze w kilku momentach pozwolił sobie na śpiewanie swoim naturalnym głosem, miast na siłę go forsować, byłoby doskonale. W roli służącego Niegusa występuje Bohdan Łazuka. Już dawno nikt z takim szelmowskim wdziękiem nie snuł komentarzy na temat paryskich gryzetek.
W roli sekretarza ambasady świetnie sprawdził się baryton Artur Ruciński, co jest tym większą zasługą, że zwykle tę partię śpiewają tenorzy. Dobrze też wypadł Dariusz Stachura jako Camile. Urszula Piwnicka (Hanna) i Barbara Gutaj (Walentyna) lepiej grały niż śpiewały, powinny też ostro popracować nad dykcją.
Mazowiecka Operetka nie jest instytucją bogatą, nie mogła więc sobie pozwolić na rozmach w kostiumach i dekoracjach, ale jedno i drugie zrobione jest ze smakiem. Nie można mieć też zastrzeżeń do choreografii w wykonaniu kilkuosobowego baletu. Sławomir Chrzanowski poprowadził spektakl bardzo uważnie, ale lekką ręką, szkoda tylko, że nagłośnienie w gościnnym Teatrze Polskim mogło co wrażliwszych słuchaczy przyprawić o ból głowy.
