Artykuły

Czy gry miłosne przypisane są ludzkiej naturze? Co wyzwala mechanizm „wytwarzania miłości"? Czy każdej miłości towarzyszą konwenanse i swego rodzaju obłuda? Czy człowiek jest jakoś skażony, że nie smakuje mu miłość sama i uzupełnia ją całą gamą konceptów i prowokacji? Te wszystkie pytania próbuje postawić w swoim niewielkim spektaklu Dorota Latour, która przygotowała dla Sceny Nurt w Nowej Hucie Śluby panieńskie Aleksandra Fredry.

Przedstawienie z kanonu lektur szkolnych można zrobić bardzo łatwo, posługując się kluczem naiwnych intryg miłosnych, które wypełniają starszym i młodszym mieszkańcom ziemiańskiego dworku leniwie płynący czas. Reżyserka pominęła jednak całą ziemiańską wystawę. Dworek był ubogi, żeby nie powiedzieć symboliczny, w centrum zainteresowania stanęła czwórka głównych bohaterów. Żądni przyjaźni, miłości, czułości są jednak strachliwi i nieporadni w okazywaniu uczuć, czy zabieganiu o nie. Każde z nich staje się na swój sposób śmieszne, kiedy próbuje ukryć swoje potrzeby przed drugim, jedynym dopuszczalnym sposobem okazania uczuć staje się przewrotny fortel.

Obnażenie tej śmiesznej choć trochę smutnej gry stało się możliwe dzięki temu, że całe przedstawienie nie zostało oparte na młodzieńczym wdzięku aktorów. Gucio (Roland Nowak) to zawadiaka z żołnierskim temperamentem (a może też rodowodem…), Albin (Sławomir Sośnierz) jest czułym tchórzem, który dotąd nie miał odwagi żyć, chociaż już jakiś kawałek życia najwyraźniej ma za sobą. Klara (Ziuta Zającówna) jest nie tylko zadziorną trzpiotką. Ona też trochę jak Albin boi się życia, tylko inaczej się przed nim broni, próbując udowodnić, że atak może być najlepszą obroną. Najmniej wyrazistą postacią jest Aniela (Barbara Szałapak), chociaż widać, że i tej cnotce mocno już doskwiera panieńskie życie.

W tej zabawnej stylowej komedii reżyserka spróbowała odnaleźć charakterystyczny stan zagubienie ludzi, którzy, jak bohaterowie Fredry, popowstaniowym, wojennym chaosie nie umieją normalnie żyć. Stare kompleksy przenoszą do nowego życia.