Stół, który chodzi
„Teraz będzie ciemno i strasznie” — stwierdził wujek, usiłujący przestraszyć ośmioletnią Anię podczas premiery przeznaczonego dla dzieci spektaklu Alana Ayckbouma Niezwykły dom Pana A., czyli skradzione dźwięki. — „To fajnie” — odparła rezolutna dziewczynka, niwecząc zamiary okrutnego wujaszka, usiłującego wprowadzić dziecko w odpowiedni (jego zdaniem) nastrój. Tym niemniej na Scenie Pod Ratuszem krakowskiego Teatru Ludowego jest podczas tego przedstawienia naprawdę strasznie, ale też śmiesznie i wzruszająco. Czyli tak, jak podczas przedstawienia dla dzieci w teatrze być powinno.
Alan Ayckbourn to ceniony współczesny dramaturg brytyjski, znany przede wszystkim ze znakomitych fars, inscenizowanych m.in. w Teatrze Telewizji. Tekst, znakomicie zainscenizowany przez Włodzimierza Nurkowskiego, w niczym jednak farsy nie przypomina. — „Ciekawe, czy ta bajka skończy się szczęśliwie?” — zastanawiała się nie bez racji — Ania. Bo rzeczywiście, opowiadana na scenie historia mogła wzbudzić w najmłodszej widowni uzasadnione wątpliwości. Rzecz traktuje o małej Zuzi, której tatuś zaginął przed laty podczas lotu balonem, a tymczasem mama zaczyna czuć miętę do nowego sąsiada, który jak odkrywa Zuzia, kradnie ludziom i zwierzętom głosy. I Zuzia, wraz ze swym przyjacielem, psem o imieniu Balon, musi zapobiec tym rozlicznym nieszczęściom.
Mimo pewnych obaw młodej widowni zabawa okazuje się przednia, zwłaszcza, że dzieci mogą uczestniczyć w akcji, zachęcane do tego przez dwójkę narratorów. Znakomitej zabawie sprzyja też ruchoma scenografia Barbary Guzik, której za pomocą paru prostych chwytów miało się wyczarować na scenie prawdziwy labirynt.
I nie tylko labirynt. — „Dlaczego ten stół chodzi?” — dopytywał się w trakcie przedstawienia pewien pięciolatek, nie do końca jeszcze obznajomiony z teatralną konwencją. Chodził właśnie po to, by padały takie pytania.
