Półuśmiech Szekspira
"Wszystko dobro, co się dobrze kończy" to niewątpliwie jedno z bardziej gorzkich komedii wielkiego Szekspira. W dodatku pokrętna w swej wymowie i trudna do realizacji. Toteż stosunkowo rzadko trafia na scenę. W ostatnich latach głośno było u nas jej krakowska inscenizacja, dzieło Konrada Swinarskiego, prezentowana także w stolicy podczas Warszawskich Spotkań Teatralnych. Obecnie otrzymaliśmy jej wersję telewizyjną w reżyserii Edwarda Dziewońskiego i scenografii Małgorzaty Spychalskiej.
Reżyser spektaklu postanowił pokazać nam tę tragikomedię w stylu teatru elżbietańskiego, a więc prezentując jej aktorów na początku sztuki, wyraźnie adresując kwestie do publiczności i zamykając całość ukłonem w stronę widowni. W okienku telewizora mimo naprawdę pięknych portretów aktorskich jakoś brak nam było jednak scen zespołowych oraz ruchu i tempa, zawsze tok ściśle związanego z pracami Edwarda Dziewońskiego.
Bohaterką tego przedstawienia była niepodzielnie Magda Zawadzka w roli wytrwałej Heleny. A że złagodniała jakoś niegodziwość jej pięknego wybranka (w roli Bertrama Korol Strassburger) darowaliśmy jej tę pogoń za niegodnym mężem, podziwiając inteligencję, wdzięk i urodę, którymi go w końcu zwyciężyła. Piękna to rola, zdobiąca i ożywiająca cały spektakl.
W bogatym zespole aktorskim obok Edwarda Dziewońskiego w spokojnej i odmiennej roli mądrego króla Francji, wymieńmy jeszcze Włodzimierza Pressa jako niecnego Parollesa, Jana Kobuszewskiego, Danutę Szaflarską i Jolantę Wołłejko. Spektaklu słuchaliśmy w współczesnym przekładzie Macieja Słomczyńskiego.
Cenię ambicję i twórcze poszukiwania, zwłaszcza w repertuarze Szekspirowskim, ale może zainteresowałoby Dziewońskiego rola Malwolia w "Wieczorze trzech króli"? Mało mamy spektakli naprawdę uciesznych, niech nam zatem nadto nie poważnieją ci, na których w tej dziedzinie lubimy polegać.
