Tajemnica czasu
"Strumień" w reż. Leszka Mądzika w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze. Pisze Danuta Piekarska w Gazecie Lubuskiej.
Ostatnia, otwierająca jubileuszowe obchody Lubuskiego Teatru premiera z kilku powodów jest wydarzeniem niezwykłym. Leszek Mądzik, który od 35 lat tworzy spektakle z zespołem Sceny Plastycznej KUL, rzadko podejmuje taką próbę na obcym gruncie. Jeszcze rzadziej aktorzy tzw. teatru repertuarowego, opartego na stówie, mają okazję zmierzyć się z tak odmiennym scenicznym wyzwaniem. Dla obu stron jest więc to przygoda z wielką niewiadomą.
O tym, co się z niej urodziło na scenie, każdy - koniecznie! - musi przekonać się sam. Uświadamiając sobie przy okazji, na czym w tym przypadku polega trudność dziennikarskiej roboty.
Jeśli o tej premierze napiszę za dużo, odbiorę coś ważnego tym, którzy spektaklu Mądzika jeszcze nie widzieli. Jeśli za mato, ktoś przegapi jedyną w swoim rodzaju teatralną przygodę.
Co czeka widza, który wybierze się na "Strumień"?
Najpierw zanurzy się w absolutnej ciemności. I będzie w niej trwał chwilę na tyle długą, by odciąć się od świata chaotycznego gwaru, z którego przyszedł. Potem czarną przestrzeń wypełni muzyka, w której rytm wiecznego zegara współbrzmi z biciem serca. Piękna muzyka Andrzeja Zaryckiego wprowadza nas w świat kosmosu, w którym czas, mierzony narodzinami i śmiercią, biegnie inaczej.
Potem pojawi się światło, ginący w półmroku obraz, półsenny ruch, zawieszony gest, faktura.
Najpierw będziesz wytężał wzrok, żeby łowić i identyfikować kształty, malowane na scenie światłem. Będziesz je chciał nazywać. Aż w końcu poddasz się obrazom i muzyce, które kreują na scenie świat nie z tego świata.
Nie musisz go rozumieć, ani ogarnia: słowem, które na scenie nie istnieje, by przeżyć w teatrze naprawdę niezwykły wieczór. Nie da się poezji przekładać na prozę. I nie warto!
