Artykuły

XII Zgierskie Spotkania Małych Teatrów Słodkobłękity w Zgierzu. Pisze Leszek Karczewski w Gazecie Wyborczej - Łódź nr 230.

XII Słodkobłękity pokazały, że off nieco się zgubił. Teatr poszukujący coraz silniej inspiruje się teatrem instytucjonalnym. Szuka w nim repertuaru i strategii marketingowych

Wyróżnikiem festiwalu teatru alternatywnego zaczęły być głównie karygodne opóźnienia (w piątek w Zgierzu osiągnęły półtorej godziny po czterech spektaklach). A przecież nie ma gwarancji, że widzowie, znudzeni czekaniem, nie będą się nudzić na spektaklach. Tym bardziej, że zobaczą tam tytuły znane ze scen repertuarowych. Krakowski Teatr Osmoza pokazał "Napis" Géralda Sibleyrasa (jego premierę 22 października da łódzki Teatr Powszechny). Prawda, że zręczne i z polotem; prawda, że zespół sprawnie (za autorem) wzniósł ostrze ironii przeciw współczesnemu pozerstwu i politycznej poprawności. Ale czy off ma prezentować dramaty? "Iwonie, księżniczce Burgunda" Witolda Gombrowicza w wersji Teatru Poprzecznie Prążkowani zabrakło nawet sprawności prezentacji. Zgierzanie osunęli się w mimowolny komizm: Szambelan kicał po scenie w wiszących w kroku kalesonach...

Po drugie: off "zgrywa" tytuły. Oto Łódzki Teatr Officium, nagrodzony za "Przyjdź" na zeszłorocznym ŁóPTA, startował z nią w konkursie "Słodkobłękitów". Podobnie Teatr Krzyk z Maszewa, pokazywał te same "Głosy", które w zeszłym roku trafiły aż na Łódzkie Spotkania Teatralne!

Swoją drogą: część Słodkobłękitów można będzie zobaczyć na tegorocznym XIX ŁóPTA, w tym dwa rozczarowania. Zgierski Teatr Art. 51 Agaty Drewnicz, Anny Perek i Justyny Zielińskiej pokazał rzecz o tytule "6:27". Dziewczyny stworzyły rzemieślniczy fajerwek: designerską wiatę przystankową (w której o tytułowej godzinie czeka się co dzień na autobus), na niej projekcje wideo. Do tego - muzyka, grana na żywo przez usadzonego na przystanku gitarzystę. Wszystko po to, by nudzić widownię banałami o nieustannym czekaniu, o przelewaniu z pustego w próżne.

Na drugim biegunie uplasowała się Plantacja Teatralna skierniewickiego Teatru Realistycznego z "Jak być dobrym Indianinem". Skierniewiczanie stawiają na "twardą" poetykę teatru alternatywnego. Na scenie chaos i anarchia, łącznie z demolowaniem kijem baseballowym telewizora. I to telewizora działającego - chwilę przed agonią sprzęt wyświetlał generała Wojciecha Jaruzelskiego ogłaszającego stan wojenny. Grepsiarskie porady zaczerpnięte z "Zapisków..." Umberta Eco sąsiadowały z jadem, którym zespół opluwał wszystko: od rodziny po państwo. Spektakl podlano obficie czerwoną farbą (w warstwie formalnej) i trwogą o Ojczyznę (w warstwie ideowej).

Gdy takie anarchistyczne hasła wypowiada Robek Paluchosky, szef Realistycznego, to mają one siłę, bo stoi za nim jego etyka. W ustach nastolatek z Plantacji stają się bańkami sloganów. A deska sedesowa z zatopionym wewnątrz drutem kolczastym, z której aktorzy robią aureolę, to nie metafora, tylko efekciarstwo.

Buntował się także Teatr Narybek from Poland z Mysłowic w "Istocie bycia cool" - ale bardziej tradycyjnie, przeciw presji bycia nowoczesnym i "trendy". Służyła temu karykatura szkolenia zawodowego i personalnego doradztwa. Podczas treningu osobowości , zbliżonego do sekciarskiego prania mózgu, kursanci wznosili modły do trenera i czcili swoją "nie wymagającą kwalifikacji, stresującą i nisko płatną pracę".

Pogubienie alternatywy oddaje werdykt jury. Cztery nagrody zespołowe tak naprawdę przecież nikogo nie wyróżniają.

Werdykt

Jury XII Słodkobłękitów - Jadwiga Sącińska, Andrzej Hibner, Krzysztof Sielicki - rozdało cztery nagrody zespołowe; otrzymały je:

Plantacja Teatralna Teatru Realistycznego za "Jak być dobrym Indianinem"

Narybek From Poland za "Istota Bycia Cool"

Teatr Kreatury za "Miejski kraul"

Teatr Krzyk za "Głosy"

Nagrody indywidualne otrzymały Joanna Rudkowska za reżyserię spektaklu "+ Napis" (Teatr Osmoza) i Katarzyna Pielużek za rolę w "Miejskim kraulu" (Teatr Kreatury).