Henryk Boukołowski nie żyje. Aktor świetny, choć nieco zapomniany
Henryk Boukołowski zmarł w niedzielę w Warszawie. Miał 83 lata. W "Nikt nie woła" Kutza zagrał rolę będącą odpowiedzią na kreację Zbigniewa Cybulskiego w "Popiele i diamencie" Wajdy - pisze Jacek Szczerba w Gazecie Wyborczej.
– Jesteś nieśmiały jak Osterwa na początku – powiedział mu Aleksander Zelwerowicz w warszawskiej PWST. Podczas egzaminów do niej Boukołowski stracił chwilowo głos. A głos miał sugestywny, „zadymiony”, znakomicie recytował poezję. Warto posłuchać, jak czyta „Mistrza i Małgorzatę” Bułhakowa.
Pochodził z Białegostoku. Ojca stracił na wojnie, w roku 1940. Filmową rolę życia zagrał w „Nikt nie woła” (1960) Kazimierza Kutza według Józefa Hena, gdzie jest Bożkiem, członkiem organizacji podziemnej, który nie wykonuje rozkazu, po czym ucieka na Ziemie Odzyskane. Tam poznaje Lucynę (Zofia Marcinkowska)…
W telewizyjnym „Awatarze, czyli zamianie dusz” (1964) Janusza Majewskiego według Teofila Gautier został francuskim arystokratą zakochanym w polskiej hrabinie (Wanda Koczeska). By ją posiąść, wspierany przez lekarza szarlatana (Gustaw Holoubek), „zamienia się” duszami z mężem pięknej Polki (Jan Machulski).
Był też Juliuszem von Minutoli, dyrektorem poznańskiej policji, w czterech odcinkach „Najdłuższej wojny nowoczesnej Europy” (1981) Jerzego Sztwiertni. W serialu „M jak miłość” pojawił się w roli przewodniczącego wydziału karnego Sądu Okręgowego w Warszawie (2001-02)
Ménage à trois
Przez dekady z operatorem Jerzym Wójcikiem i aktorką Magdą Teresą Wójcik tworzył związek osobisto-artystyczny, który Francuzi zwą „ménage à trois”. W „Skardze” (1991) Wójcika z Magdą Teresą zagrali rodziców 16-latka zastrzelonego podczas zamieszek w Szczecinie w 1970 r.
W 1964 r. Magda Teresa, Wójcik i Boukołowski założyli w Cieszynie Teatr Adekwatny, przeniesiony potem na Brzozową na warszawskim Starym Mieście. Wystawili tam wspólnie m.in. „Mahabharatę” (1988), „Pana Tadeusza” (1997), „Dżumę” (2000), „Proces” i „Makbeta” (oba 2003). On zagrał na tej scenie Konrada w „Wyzwoleniu” (1978), Kubę w „Pętli” (1984) według Hłaski, Don Diega w „Cydzie” (1996) i Tartuffe’a w „Świętoszku” (2008).
W Ateneum był Pukiem w „Śnie nocy letniej” (1959), w Teatrze Polskim dostał mu się Chłopiec w „Dwóch teatrach” (1962), Romeo i Alosza w „Braciach Karamazow” (oba w 1963) oraz Ryszard III (1964), a na Scenie Polskiej w Cieszynie – Kordian (1965).
