Wiwat, Maciuś
Dzieci w teatrze nie udają. Gdy im się coś podoba, aż sufit nad widownią unosi się w powietrze. Jeśli nie - świergot i szelest papierków zagłusza nawet najgłośniejsze dialogi i muzykę.
Młodej artystce, która w sobotę debiutowała na scenie Teatru Wielkiego, udało się zrobić spektakl, na którym widownia nie odrywała oczu od sceny, tracąc wszelkie zainteresowanie słodyczami.
Aleksandra Stanisławska jako kanwę swej pierwszej poważnej pracy wybrała Króla Maciusia I Janusza Korczaka, powieść obszerną, wielowątkową i na jej motywach stworzyła barwną, radosną bajkę. I oto widzimy, jak Maciuś bryka między nadętymi ministrami i premierem, nic sobie nie robiąc z ich srogich min; rezolutny mały władca znajduje skuteczne rozwiązanie każdej troski, choć bywa, że przy okazji niechcący i napsoci.
Sceny w tym przedstawieniu migają jak w kalejdoskopie, oszałamiając bogactwem kształtów i barw. Nawet widzom całkiem dorosłym czas płynie niepostrzeżenie i udziela im się napięcie młodziutkiej widowni.
Stanisławska z doskonałym wyczuciem przygotowała libretto spektaklu, a potem opowiedziała przygody małego króla za pomocą prostej, czytelnej dla młodych widzów choreografii. Bazą była klasyka z elementami tańca charakterystycznego. Natomiast autorki dekoracji (Bożena Smolec-Błaszczyk) i kostiumów (Ewa Woskowska, Wanda Zalasa) stworzyły świat taki, jaki dzieci chcą widzieć w bajkach.
Przedstawienie było również pierwszorzędnie przygotowane od strony muzycznej. Stanisławska do swojej opowieści wybrała utwory Sergiusza Prokofiewa i Dymitra Szostakowicza, z dużą atencją i wyczuciem traktując ten materiał. Doskonale dopasowała styl fragmentów muzycznych do nastroju poszczególnych scen.
Na to widowisko należy przyprowadzić maluchy, by od najmłodszych lat uczyły się, na czym polega wartościowa sztuka i jak ją odróżnić od tandety.
