Korporacja o wolności
VII Festiwal Gdańskiej Korporacji Tańca podsumowuje Agata Kirol w Gazecie Wyborczej - Trójmiasto.
O kryzysie wolności człowieka we współczesnej kulturze chcieli powiedzieć wszyscy uczestnicy festiwalu, jednak nie wszystkim grupom się to udało. Najlepszym spektaklem okazał się "All is well" holenderskiej grupy Club Guy & Roni.
Wyczulenie na stronę choreograficzną i jej znaczenie dla przesłania całości spektaklu odnalazłam w bardzo poruszającym widowisku "Eden" teatru Dada von Bzdülöw. To znane już publiczności przedstawienie zmuszało widza do cierpliwości i długimi, często powtarzającymi się sekwencjami spokojnych, powolnych ruchów i gestów wprowadzało w trans. Za sprawą tańcca pełnego energii i oryginalnych pomysłów - na przykład efektownych koordynacji trzech par tancerzy w różnych układach i opowiadanych historiach - spektakl mógł wciągać i urzekać formą. Taki specyficzny sposób na przyciąganie uwagi widza przypominał mi trochę transowe przedstawienia Krystiana Lupy. "Eden" zobaczyć można było pierwszego dnia festiwalu. To, co najciekawsze na festiwalu teatrów ruchu w gdańskim Żaku, pojawiło się jeszcze w dwóch ostatnich spektaklach. Nie najciekawsze przedstawienia zamykała klamra najlepszych zdarzeń. Zgrane układy choreograficzne Anny Jankowskiej i Rafała Dziemidoka głosiły kryzys porozumienia dwojga ludzi. Zabawne skojarzenie delikatnej i drobnej tancerki z gabarytami jej partnera wzbudzały śmiech, a obok lepszych i mniej ciekawych rozwiązań pojawiły się dłużyzny. Do udanych spektakli należy "Kwadrat. Wersja 6" Teatru Okazjonalnego na podstawie dramatu Becketta. Precyzyjne i zgeometryzowane układy splatały się z indywidualnymi prezentacjami tancerzy w przestrzeni ograniczonej reflektorem. Powstało spójne widowisko na temat ograniczonej wolności człowieka.
Widzowie mieli trudności w wytrwaniu przy eksperymencie Leny Majewskiej, w którym nad tańcem górował przeszywający zgrzyt z syntezatora stymulowanego przez dotyk wykonawczyń. O demokracji w różnych sferach życia miał opowiadać premierowy spektakl teatru Cynada Bożeny Eltermann. Gwiazdą "Tanzschule" stał się występ Krzysztofa Leona Dziemaszkiewicza w roli transwestyty i klauna. Wśród różnych elementów - projekcjach, rażących dosłownością zbliżeniach kochanków (Bożena Eltermann i Marek Kakareko) - to właśnie show Dziemaszkiewicza najsilniej przemówiło. Niewyraziste były choreografie Magdaleny Jędry, tancerki Plastiyque dod, dominował w nich dziwny, nieefektowny i niewiele znaczący posuwisty a temat prezentacji pozostawał niejasny. Wyrazistość w przekazie tancerzy, oryginalność, współgranie wszystkich elementów teatralnych - tak można mówić o "I znów, i jeszcze raz" Lubelskiego Teatru Tańca. Od pierwszej sceny zalotów dwóch mężczyzn do jednej uwodzącej gestami kobiety wyraźny był i temat, i styl tancerzy. W pędzącym wokół sceny kręgu tworzonym przez aktorów widziałam ludzi, którzy bez opamiętania dążą do doskonałości w różnych dziedzinach życia. Urzekała energia tancerzy, a choreograficzna propozycja wykładu na temat psychiki człowieka przypominała o możliwościach teatru ruchu. Roni Haver i Guy Weigman, autorzy "All is well", spektaklu grupy holenderskiej Club Guy & Roni, potrafili znaleźć w teatrze tańca środki, by zdiagnozować współczesną kulturę jako zjawisko, gdzie dominuje pogoń za doskonałością i skomputeryzowana, "plastikowa" sztuka. Postacie z gier komputerowych kreowane przez tancerzy, ich wielowymiarowość i zmiany w tańcu - od klasycznego po zapierającą dech gonitwę za doskonałością, czasem przypominały filmy Quentina Tarantino. W spektaklu Holendrów pojawił się dominujący na festiwalu temat, dotyczący kryzysu wolności człowieka we współczesnej kulturze. Jednak podobnych, jak ta ostatnia prezentacja przeglądu, oryginalnych i przemawiających za pomocą tańca, brakowało na Korporacji.
Na zdjęciu: "Kwadrat. Wersja 6" Teatru Okazjonalnego z Sopotu.
