Nasza marionetka
Sztuka dziewiętnastowiecznego dramatopisarza rosyjskiego Aleksandra Ostrowskiego pod trudnym do przetłumaczenia tytułem (grywano ją jako "I koń się potknie", a słynna inscenizacja Towstonogowa w warszawskim Współczesnym z wielką rolą Łomnickiego nazywała się "Pamiętnik szubrawca własnoręcznie przez niego napisany") - to wciąż nośna satyra; nie czuć stu lat z okładem, które dźwiga na karku. Opowieść o młodym facecie bez kręgosłupa, umiejącym poprzez inteligentne przymilanie i pochlebstwa wmaślić się w łaski kolejnych możnych, zachwyca trafnością mechanizmów psychologicznych i zjadliwością. Przygotowując nowy przekład Tadeusz Nyczek tak tytułem ("Nasz człowiek"), jak i frazeologią dodatkowo uwspółcześnił komedię, sprawił, że dialogi można przenieść w nasze czasy i nic nie zgrzytnie. Moskiewskiego reżysera Walerego Fokina nie ciągnęły jednak bezpośrednie odniesienia. Jego inscenizacja w Polskim we Wrocławiu wydobywa nade wszystko groteskowy aspekt sztuki Ostrowskiego. Postacie przerysowane w kostiumie, w reakcjach, mówieniu, minach, salonowa paplanina zmieniła się w wokalizy i podśpiewywanki. Nie sposób odmówić tej wizji klasy i konsekwencji. Aliści w nas, teatromanach z kraju, w którym (inaczej niż w ojczyźnie reżysera) tradycje realistycznego, bogatego w psychologiczne szczegóły teatru sczezły już całkiem, sprowadzenie tak cudownie napisanych postaci do wymiaru marionetek musi pozostawiać pewien niedosyt. Zwłaszcza że cokolwiek sztywno w zaproponowanej konwencji czują się też aktorzy. Postaciom granym przez Jerzego Schejbala, Halinę Rasiakównę, Pawła Okońskiego czy Mariusza Kiljana (tytułowy bohater), wyrazistym i poprawnym, brak scenicznej swobody, jakby sznurki groteskowej formy wciąż uwierały ich w kark.
