Okalski dla Rączkowskiego
Na "Pana Puntilę" do Teatru Ludowego w Nowej Hucie idzie się wyłącznie dla Raczkowskiego. Spektakl jest jego solowym popisem. Sztuka stanowi zresztą wymarzony materiał dla aktora. Daje mu sporo okazji do zabłyśnięcia techniką, inteligencją, pomysłowością ujęcia poszczególnych kwestii. Raczkowski kapitalnie rozgrywa sceny pijaństwa, alkoholowej czkawki i zamroczenia. Żywioł, spontaniczność reakcji nie przekreślają jednak jego dystansu do roli, drwiny, która markuje psychiczną odrębność odtwarzającego do odtwarzanego. Druga tytułowa rola - rola sługi Pana Puntili (Ferdynand Matysik), pełniąca funkcję antytezy do pierwszej - blednie zupełnie w tym zestawieniu. Kiedy Raczkowski schodzi ze sceny, widownia zaczyna się nudzić. Nic jej już nie potrafi zająć.
Reżyser Józef Maśliński, chcąc ocalić wszystko, co znalazł w tekście Brechta, właściwie niczego nie ocalił. Przedstawienie rozlało mu się na o-czach widzów. Za dużo miał do powiedzenia. A nie mógł się zdecydować na wybór, na świadome odrzucanie. Powstały więc męczące dłużyzny dialogu. Konstrukcja reżyserska była bezkierunkowa. W efekcie powstała dosyć niezręczna krzyżówka społecznej satyry z farsą, absurdalnej groteski z plebejskim moralitetem, teatru dydaktycznego z wodewilem. Poetyczność Brechta - owe songi i retoryczne deklamacje, przywodzące na myśl tradycje jarmarcznych trup - dosyć się postarzała na tle tego. co dokonało się w twórczości dramatycznej ostatnich dwudziestu lat. Toteż eksponowanie jej działa na widza tak, jak zwietrzały veramon na ból zęba.
Scenografia Krystyny Zachwatowicz nie posiadała również czystości rysunku, oscylując między makabryczną groteską, operującą naturalistycznym szczegółem, a surowością moralitetu, działającego skrótem. Stylistyczną jedność zachowała wyłącznie muzyka Józefa Boka, posługująca się obficie elementami parodii i humoru. W sumie premiera "Pana Puntili" jest jednak niewypałem teatralnym, marnującym trochę możliwości zespołu Teatru Ludowego w Nowej Hucie.
