Artykuły

"Polka" w reż. Igora Gorzkowskiego i choreogr. Iwony Pasińskiej Polskiego Teatru Tańca w CK Zamek w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.

Polka ze spektaklu Igora Gorzkowskiego i Iwony Pasińskiej jest istotą bezrozumną i bezwolną wobec opresyjnych mężczyzn. Jest zapracowana, gwałcona, traktowana jak ostatni łach... Długo zastanawiałem się skąd znam takie obrazy. I przypomniałem sobie: z seriali typu "Dlaczego ja?", seriali, które tylko udają prawdziwe życie.

Nigdy nie przepadałem za baletami, do których kompozytorzy wplatali partie wokalne, czy to solowe, czy to chóralne. Nie lubię także w teatrze tańca słów, bo wydają mi się pretensjonalne, tłumaczą ruch, który potrafię sam odczytać bez podpowiedzi. Dramaturg Igor Gorzkowski nie zaufał odbiorcy i dodał do spektaklu "Polka" tekst. Stylistycznie jest on zawieszony między stylem biblijnym a balladą dziadowską. Czytany fatalnie obnaża literacką jakość, a dosłowność treściowa przyprawia o mdłości.

Twórcy spektaklu deklarowali przed premierą, że próbują nakreślić różne portrety Polki. To, co zobaczyliśmy na scenie, to wariacje na temat jednego portretu: Polki-ofiary. Oglądając ten spektakl miałem ochotę krzyczeć do tancerek: "oddaj mu", "nie pozwól sobie, aby cię traktował jak szmatę", "nie jesteś jego sługą"... Gdzie portrety kobiet, które idą przez życie same, wychowują dzieci, pełnią odpowiedzialne funkcje zawodowe? Gdzie są kobiety, które na czarnych marszach mówią mądrzej niż politycy, walczą o swoje prawa, nie oglądając się na facetów? Dlaczego tancerki nie zaprotestowały przeciwko utrwalaniu stereotypu?

Gorzkowski i Iwona Pasińska (choreografia) mają prawo mówić, co chcą. Ale ja mam prawo do krytyki. Nie podoba mi się ich wizja świata przedstawiona w "Polce", bo obraża kobiety i mężczyzn, którzy nie są tylko oprawcami, ale są także partnerami. Szanowni Państwo, zmarnowaliście temat i kawał dobrej muzyki Zbigniewa Kozuba, która w przeciwieństwie do przedstawienia ma wiele odcieni.