"Mysz kościelna"
Po niebywałym powodzeniu "Roxy" wystawił "Teatr Polski" dn. 16 bm. nową komedię tego samego genru pt. "Mysz kościelna", w reżyserii Teof. Trzcińskiego. Sztuka ta posiada tę wyższość nad "Roxy", że oprócz strony komediowej podkreśla pewne ważne zagadnienie społeczne. Problemem tym jest tragiczny wydźwięk bezrobocia, szalejącego jak grypa w przedwojennej Polsce, chociaż pokazanego od strony komicznej. Kryzys społeczny, wywołany klęską bezrobocia, wytworzył szczególną "rasę" ludzi, walczących wszelkimi środkami o marną posadę, których autor nazwał "myszami kościelnymi". Nie okazując większych ambicyj artystycznych autor tylko naszkicował ten problem, aby wyciągnąć z niego tym jaskrawszy komizm i szczęśliwe zakończenie. Toteż "mysz kościelna" wychodzi w tej sztuce szczęśliwie z ciężkiej sytuacji, wiemy jednak dobrze, że tysiące podobnych istot załamywało się lub deprawowało w okresie, w którym o wszystkim rozstrzygał pieniądz i protekcja. Niemniej jednak samo nawet naszkicowanie tego problemu korzystnie wyróżnia komedię Fodora od innych tego rodzaju sztuk, nadając jej silny bądź co bądź. akcent społeczny. A sztuk o charakterze społecznym powinniśmy widzieć jak najwięcej na scenie.
Szczęśliwą "mysz kościelną" odtworzyła znakomicie Jad. Zaklicka, aktorka wysokiej klasy i doskonale opanowanego kunsztu aktorskiego. Podziwia się u tej aktorki nie tylko doskonałe wczucie się w rolę, ale i naturalność, z jaką oddaje każdy gest i słowo. Tylko w akcie drugim było parę miejsc, w których Zaklicka nie przeprowadziła konsekwentnie akcji psychicznej okazując się jako biedna "mysz kościelna" zbyt pewną siebie (np. scena z kwiatami) w stosunku do potężnego prezesa, co nie bardzo przekonywało pod względem psychologicznym.
Doskonałym partnerem Zaklickiej był p. Łodzinski Alfred jako prezes Larsen, szorstki i nieugięty potentat przemysłów, kapitujący jednak, naturalnie pod wpływem miłości, przed niepozorną, ale uroczą "myszka kościelną". P. Daszewski Jan jako hrabia Raczyński utrzymał się poprawnie w swej roli nie umiejąc jednak wydobyć nic szczególnie "swojego" pod względem aktorskim z postaci starego ramola arystokratycznego.
Z aktorów, których zobaczyliśmy po raz pierwszy na scenie szczecińskiej, wyróżnił się przede wszystkim p. Kuligowski Filip jako stary Smyczek, typ zrutyniałego urzędnika, wiernego sługi potentatów przemysłowch. Dobra gra p. Kuligowskiego nie jest tajemnicą dla tych, którzy znają tego "rasowego" aktora z teatrów lwowskich. Poza tym charakterystyczna rola starrego Smyczka była jakby stworzona dla Kuligowskiego. Najlepszym był Kuligowski w akcie trzecim, za co też otrzymał zasłużone brawa.
Szczęśliwie też zadebiutował na scenie szczecińskiej młody aktor, p. Cybulski Jerzy jako mały syn wielkiego ojca. P. Cybulski posiada niewątpliwy talent, potrzebuje jednak dobrej ręki reżyserskiej, która by go umiała ustrzec przed manierą. P. Poznańska Halina jako sekretarka prezesa w pierwszym akcie bardzo słaba, w następnym zdołała się trochę "rozegrać", w całości jednak nie zadawala jeszcze jako indywidualność aktorska. Jako służący wystąpił p. Adolf Liberda.
Inteligentna reżyseria p. Teof. Trzcińskiego nadała żywe tempo sztuce i umiejętnie podkreśliła wszystkie pointy komedii Dekoracje miła - zastrzeżenie budziła tylko humorystyczna wieża Eifel oraz słynne lustro papierowce, nad którym powinien się ulitować któryś z szabrowników szczecińskich.
Publiczność, zachęcona przedstawieniem "Roxy" tłumnie zapełnia salę, nabierając zaufania do Teatru Polskiego, który staje się coraz bardziej teatrem z prawdziwego zdarzenia. Należy się za to osobna pochwała dyr. Skąpskiemu, którego mądra i energiczna praca zdobyła dla teatru publiczność. Zapewne dlatego musi p. Skąpski odejść ze Szczecina. Ale to już należy do tych wielkich i kompromitujących zagadek szczecińskiego życia kulturalnego, które domagają się szczegółowego omówienia.
