Wspomnienie o Conradzie Drzewieckim
Dziś mija 10 lat od śmierci Conrada Drzewieckiego - wybitnego tancerza, choreografa, reżysera i pedagoga, twórcy Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu. Zmarł, mając 81 lat.
Przez całe życie związany był z Poznaniem. W latach 1947-48 był tancerzem Teatru Wielkiego w Poznaniu. Potem w latach 1948/49 związał się z Zespołem Pieśni i Tańca Domu Wojska Polskiego. Gdy powrócił do gmachu pod Pegazem, działał tu znów w latach 1949-56.
Od 1956 roku tańczył w renomowanych zespołach francuskich i odbył długie tournee zagraniczne. Przyczyniło się to do zdobycia przez Drzewieckiego nowych doświadczeń zarówno w organizacji pracy z zespołem, jak i realizacji nowoczesnych założeń zespołu baletowego.
Po powrocie do Poznania w 1963 roku Conrad Drzewiecki został nie tylko kierownikiem baletu Teatru Wielkiego, ale i pierwszym tancerzem. Wprowadził do repertuaru Opery Poznańskiej utwory choreograficzne będące syntezą techniki neoklasycznej i tańca modern. Cały czas marzył jednak o własnym, autorskim zespole.
To marzenie spełniło się w roku 1973, gdy z inicjatywy ówczesnych władz Poznania i środowiska artystycznego powstał Polski Teatr Tańca. Conrad Drzewiecki kierował nim przez 15 lat, czyniąc z tej sceny jeden z najciekawszych takich teatrów w Europie. Dodajmy, że w latach 1971-1980 Conrad Drzewiecki był również dyrektorem artystycznym Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu.
Do najbardziej znanych realizacji Drzewieckiego należały m.in.: "Ognisty ptak" z roku 1967, "Adagio na smyczki i organy" zrealizowane w tym samym roku, "Cudowny Mandaryn" z roku 1970, "Epitafium dla don Juana" z roku 1974, "Stabat Mater" z roku 1976, "Krzesany" z roku 1977 i "Yesterday" z roku 1982. Wiele z nich pojawiło się także w wersji filmowej.
Ostatnimi spektaklami, jakie zrealizował dla Polskiego Teatru Tańca, były "Pieśń Roksany" i "Śmierć Izoldy" z roku 1998 przygotowane z okazji 25-lecia tej sceny. Jego imię nosi jedna z ulic na poznańskim Grunwaldzie.
