Artykuły

Usłyszeliśmy w radio znakomitą Kobrę. Nie byle jakiego pióra. samego Duerrenmatta. Rzecz została specjalnie dla radia napisana i przyznać trzeba, że to się daje zauważyć od pierwszego zdania. Słucho­wisko ("Jesienny wieczór") jest jędrne, o popisowo narastającym na­pięciu, opatrzone zaskakującą pointą. Forma przy tym bardzo prosta, spro­wadzona właściwie do dialogu dwóch osób: pisarza i czytelnika.

Pisarz jest autorem 22 renomowanych powieści, z których każda stanowi mistrzowskie studium wyrafinowanego morderstwa. Czytelnik, w zafascyno­waniu tymi książkami, odkrywa, że pi­sarz wszystkie te zbrodnie własnoręcz­nie popełnił. Przyszedł więc, aby nie tylko opowiedzieć mu o swym odkry­ciu, również, aby go zapewnić o bez­granicznym podziwie. W odpowiedzi słyszy pochwałę swej przenikliwości, dowiaduje się jednak i o błędzie: nie przewidział, że pisarzowi potrzebne jest... nowe tworzywo literackie.

Słuchowisko oscyluje między maka­brą, a filozofią. Główni wykonawcy W. Hańcza (pisarz) i E. Fidler (czytel­nik) udanie akcentowali podteksty o ogólniejszym znaczeniu.

Mniej udała się Teatrowi Polskiego Radia adaptacja "Kandyda" Woltera. Zawierała inscenizację paru przygód, skondensowanych do minimum i nawiązujących stylizacją do repertuaru np. Teatrzyku "Zielonej Gęsi". Może to pokrewieństwo i odkrywcze. Zaginął jednak przy tym Wolter, zgubiły się aforyzmy i sentencje tak charakterystyczne dla XVIII-wiecznych opowieści i tak istotne dla wielkiego pisarza.

Z prawdziwą przyjemnością posłu­chać można w radio, w odcinkach, "Pa­ra Tadeusza"Mickiewicza, w odtworzonej z taśmy recytacji J. Leszczyńskiego. Co niedziela - 20-minutowy fragment. Dlaczego jednak o tak różnej porze: raz o 10.30, raz o 22.40? Prosi­my o wcześniejszą godzinę - ze względu przede wszystkim na młodzież.