Znamy to, znamy...
Teatr Ludowy w Nowej Hucie jako drugą premierę sezonu zaprezentował "Człowieka z gestem" ("El Gesticulador") Rodolfo Usigli. Bardzo cenna jest już sama inicjatywa teatru: poszukiwanie pewnych treści intelektualnych w pisarstwie narodu, którego doświadczenia historyczne czynią go nam bliskim. Spotkanie - i to pierwsze - polskiego widza z dramaturgią meksykańską, trzeba to zaakcentować, wzbudziło jednak duże rozczarowanie. Smutek jest tym większy, że stało się to na deskach sceny, która cieszy się w kraju zasłużoną opinią teatru pierwszego. "Człowiek z gestem" mógł być rewelacją teatralną w Buenos Aires, czy Caracas w roku 1961, nie mógł się nią jednak stać w Polsce w roku 1962. To wszystko, co komunikuje nam Usigli na temat rewolucji, znamy od niego lepiej, głębiej.
Usigli zna mechanizm rewolucji, przewrotów. Wie, jak się robi politykę. W "Człowieku z gestem" zawarł sporo mądrych aforyzmów o władzy i jej schorzeniach we współczesnym świecie.
Przedstawienie nowohuckie "Człowieka z gestem" nie ma ani jednego wybitniejszego aktora. Wszystkie kreacje, nawet tytułowa (Stanisław Michalik), są poniżej przeciętnej aktorstwa w Polsce. Bez dobrych aktorów nie ma dobrego teatru - nigdy nie jest za dużo powtarzania tego truizmu.
Najlepsza z całego spektaklu - jeśli można wyodrębnić jego składowe elementy - to scenografia. Upoetyzowany pejzaż meksykański z przezabawnymi kaktusami. Narastająca z każdą odsłoną kompozycja ram czy luster, dobrze współgrająca z Pirandellowską koncepcją odbić osobowości. Bo Usigli, choć podejmuje inną tematykę niż ów sławny Sycylijczyk, jako dramaturg terminuje przede wszystkim u autora "Henryka IV". "El Gesticulador" został napisany w roku 1938 - i to go częściowo tłumaczy. Mając na uwadze tę okoliczność, przestajemy się dziwić, że jego techniką dramatyczna trąci już myszką.
