Wiem, że już niczego nie zmienię...
"Jutro będzie za późno" w reż. Agnieszki Płoszajskiej w Kujawsko-Pomorskim Impresaryjnym Teatrze Muzycznym w Toruniu. Pisze lesz w Tygodniku Płockim.
Ja mam swą szufladę zamkniętą na klucz/, gdzie prócz mnie nie zagląda nikt/Tam jest moje szczęście/, jest radość i moje łzy./ Tam najmniejszy szczegół wciąż przypomina mil, przeżycia z mych ubiegłych lat/, zaczarowany świat mych wspomnień - śpiewa Wiera Gran w jednym ze swoich największych przebojów. O losach piosenkarki i aktorki, gwiazdy przedwojennych scen, "muzie getta", która do końca życia walczyła z niepopartymi dowodami oskarżeniami o kolaborację z Niemcami, opowiada monodram Jutro będzie za późno.
W rolę obdarzonej bardzo ciekawym głosem piosenkarki wciela się Aleksandra Lis, aktorka współpracująca z Teatrem Horzycy i Teatrem Muzycznym w Toruniu. Swoją opowieść rozpoczyna jako kobieta dojrzała, która w paryskim mieszkaniu wspomina różne etapy swojego życia. Te szczęśliwe, gdy była gwiazdą obsypywaną komplementami i te tragiczne (getto, przesłuchania, zbojkotowany koncert). Tekst napisany przez, Wiesławę Sujkowską przeplatają autentyczne nagrania samej Wiery Gran, piosenki Wiery wykonywane na żywo przez aktorkę, przeczytane fragmenty akt sądowych i zapisów, które oddalały oskarżenia o kolaborację: "komisja weryfikacyjna dla muzyków w Warszawie stwierdza, że obywatelka Jezierska-Gran Wiera w latach okupacji niemieckiej nie uchybiła w niczem honorowi Polki i wobec tego posiada pełne prawo do wykonywania swego zawodu". Barwnie, także za sprawą zmiany kostiumów i kontrastowej inscenizacji (gdzieniegdzie aktorka nawiązuje dialog z publicznością, zadaje pytania, nawet - częstuje cukierkami), opowiedzianą historię Wiery Gran zmarłej w 2007 roku, uniwersalizują trafne refleksje o życiu, które ciągle są aktualne.
Monodram wyreżyserowany przez Agnieszkę Płoszajską płocka publiczność obejrzała w Muzeum Żydów Mazowieckich.
