Niezawodny Makuszyński
Operetka Wrocławska, nosząca dziś nazwę Wrocławskiego Teatru Muzycznego, w sobotę wystąpiła z premierą widowiska "O dwóch takich, co ukradli księżyc" według powieści Kornela Makuszyńskiego.
Dziewczynka, siedząca w rzędzie przede mną, bawiła się na przedstawieniu znakomicie. Dzisiaj, w czasach kaset wideo z rysunkowymi filmami dla dzieci, propozycja teatralnych przygód Jacka i Placka jest nie do pogardzenia.
Spektakl ma formę musicalu, do którego muzykę napisał Andrzej Głowiński, a teksty piosenek - reżyserująca przedstawienie Bogusława Czosnowska. Jedną z podstawowych zalet widowiska wydaje się zasadnicza wierność wobec akcji powieści. Publiczność ogląda więc osła-filozofa, zawody biegaczy, miasto złotych ludzi (pokazane znakomicie pod względem scenografii), żarłoczne pelikany, okrutnego czarownika i gromadę zbójców - wszystko są to świetnie się sprawdzające w teatrze pomysły wzięte prosto z powieści.
Gorzej chyba było z uchwyceniem przez Operetkę Wrocławską subtelnej, baśniowej aury przygód niesfornych bliźniaków i z odczytaniem wzruszającego przesłania książki Makuszyńskiego (potraktowane zostało może nazbyt lekko). Jacek i Placek w wykonaniu Wojciecha Ziembolewskiego i Tomasza Sztonyka są dość grubo ciosanymi postaciami i robią strasznie dużo hałasu. Pod koniec przedstawienia wesoła piosenka "Pół godziny dla rodziny" ma bardzo niewiele wspólnego z finałem powieści, która kończy się decyzją powrotu do opuszczonej matki.
Mimo tych zastrzeżeń "O dwóch takich..." ogląda się przyjemnie, a postać scenicznego narratora pomaga najmłodszej widowni zadomowić się w muzycznym teatrze. Niektóre rozwiązania adaptacji są bardzo udane, jak wspomniane miasto złotych ludzi czy lot na pelikanach. Reżyseria jest przejrzysta, również strona muzyczna przydaje całości życia i tempa. Powtarzam: w dobie wszechwładnego wideo i gier komputerowych propozycja zabrania dzieci do teatru na to muzyczne widowisko powinna być przez rodziców doceniona.
