O miłości
"Ponowne zjednoczenie Korei" Joëla Pommerata w reż. Łukasz Witt-Michałowskiego w na Scenie Prapremier inVitro w Lublinie. Pisze Waldemar Sulisz w Dzienniku Wschodnim.
Łukasz Witt-Michałowski spowodował w lubelskim teatrze prawdziwe trzęsienie ziemi. Zrobił najlepszy spektakl w Scenie InVitro. Zrobił też spektakl, który wyrwie z letargu i błogostanu inne teatry, poruszy serca widzów do żywego i zachwyci bezkompromisowością. A jak zaboli, to do żywego.
W jednej z najmocniejszych scen prostytutka otuli nagie ciało księdza swoim czerwonym szlafrokiem. Otuli z miłością, choć ksiądz porzuci ją dla nowej kochanki.
"Ponowne zjednoczenie Korei" to kilka krótkich historii o Miłości. Miłości, która najczęściej dawno obumarła i której bohaterowie rozpaczliwie szukają w swoim pustym życiu. Miłości, w której erotyzm jest pragnieniem życia sięgającym aż po śmierć.
W przypadkowym spotkaniach próbują rozpaczliwe przypomnieć sobie smak tej miłości prawdziwej, tak niezwykłej, i tak już niemożliwej, jak "Ponowne zjednoczenie Korei".
W finale o miłości najpiękniej powie (z trudem) Agnieszka Kmieć, aktorka z Teatroterapii. Gra kobietę, która zaszła w ciążę. Kilka razy usuwała dziecko. Ale tym razem - z miłości - powie stanowcze nie. Na pytania dlaczego, dlaczego - wydusi z siebie cicho: Bo to jest Miłość.
Całość zamknie Łukasz Witt-Michałowski, brawurowo śpiewając piosenkę Leonarda Cohena "Waiting For The Miracle". Reżyser ma wyjątkowe wyczucie teatru i wyjątkowe wyczucie znaków czasu, w którym żyjemy.
I choć szóstka bohaterów próbuje przekonać nas, że "Miłość niecierpliwa jest, niełaskawa jest. Miłość zazdrości, wciąż szuka poklasku, unosi się pychą. Jest bezwstydna, szuka swego, unosi się gniewem, pamięta złe; cieszy z niesprawiedliwości, współweseli z nieprawdą. Nie wszystko znosi, nie wszystkiemu wierzy, nie we wszystkim pokłada nadzieję, nie wszystko przetrzyma" - to wychodząc z przedstawienia z ulgą powtarzamy za hymnem do miłości św. Pawła, że Miłość " Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma". Że jest.
"Ponowne zjednoczenie Korei" to klarowny, czysty, doskonale zrobiony i zagrany spektakl o Miłości. Jej braku i tęsknocie za nią. - Kochanie, bądź mi żoną, zbyt długo już to trwa. Samotni bądźmy razem, czy sił wystarczy nam - śpiewamy razem z Łukaszem i Cohenem.
