Artykuły

"Pan Lemercier gra Don Kichota" oparta jest na kanwie "Krzeseł" Ionesco i frag­mentów "Don Kichota" Cervantesa. Ale Witold Zatorski, autor scenariusza i reżyser przedsta­wienia, nie powtórzył niestety swego sukcesu aktorskiego i reżyserskiego, zdobytego w tym sa­mym teatrze sceniczną adaptacją "Kubusia Fatalisty" Diderota. Ma to być rzecz o ludzkiej nigdy nie spełnionej tęsknocie do pełnego wypowiedzenia się, szczególnie dojmującej u ludzi starych, od­chodzących.

Postaci Starego i Starej z "Krze­seł" zastąpił Zatorski postacią stare­go paryskiego księgarza Pana Lemercier, który wraz z żoną Semiramidą odgrywa dla fikcyjnych znakomitych gości fragmenty "Don Kichota": on jest rycerzem smutnego oblicza a jego żona gra wiernego giermka Sancho Pansę. Oboje posługują się kukłami ("teatr lalki i aktora"). Pan Lemercier często jednak odrzuca ku­kłę Don Kichota i sam się nim staje.

Klarowność scenariusza i przedstawienia w jego partii "Krzeseł" zaczyna jednak zacie­mniać się w partii "Don Kicho­ta", szybko mówiony dialog w wielu partiach nie dociera do wi­dza, rozbudowane i intensywne działania sceniczne powodują wiele rozgardiaszu i zamętu. Dopiero pod koniec drugiej części "kreacja bytów idealnych" z po­gardą dla przyziemności i aktor­sko i inscenizacyjnie staje się przejrzysta i spektakl poetycko się uskrzydla.

I tu też, podobnie jak w dwu zrelacjonowanych już przedsta­wieniach, uczestniczymy w kon­certowym duecie aktorskim Ewy Decówny i Marka Walczewskie­go, wkładających wiele aktorskiej pasji, dużego wysiłku fizycznego i talentu w kreowane postaci i sytuacje - o wiele wyżej ponad miarę scenariusza. Więc znowu: satysfakcja z dobrej gry aktor­skiej i świadomość marnotrawie­nia tego wysiłku.

Gdyby tak ten wysiłek wyko­nawców "Remi-dżin" i "Pana Lemerciera" połączyć, można by ob­dzielić nim kilka antycznych tra­gedii, kilka sztuk Szekspira i na dodatek jeszcze jeden cyrk. I był­by to paradoks zabawny, gdyby nic był taki smutny.