Artykuły

JAROSŁAW MAREK RYMKIEWICZ jest zna­ny naszym czytelnikom z tomików wierszy, jego bo­wiem główną pasją jest twórczość poetycka. Ale zna­my go także z doskonałych przekładów tekstów Caldero­na, dzięki czemu dramaty jed­nego z najwybitniejszych pisa­rzy hiszpańskich zostały udo­stępnione warszawskiej i ma­zowieckiej publiczności. Myślę tu o tak głośnych spektaklach jak "Życie jest snem", "Księż­niczka na opak wywrócona" i "Niewidzialna kochanka", z których "Życie jest snem" stało się wydarzeniem teatral­nym ostatniego sezonu. Nic więc dziwnego, że z ogrom­nym zainteresowaniem udałem się do Teatru Dramatycznego na sztukę Rymkiewicza "Król Mięsopust" wystawionej w reżyserii Jana Bratkowskiego, ze scenografią Krystyny Zach­watowicz, muzyką Zygmunta Koniecznego i choreografią Witolda Grucy. Już samo za­angażowanie się muzyczne i choreograficzne Koniecznego i Grucy było gwarancją, że ujrzy się widowisko nie byle jakie i usłyszy dobrą muzykę. Przypuszczenia nie sprawdziły się w stu procentach tylko dlatego, że napisany pięknym wierszem tekst komedii nie został odpowiednio skrócony przez reżysera, ujęty w wido­wisko oszczędne, zwarte, po­wiązane krótkimi, barwnymi scenami. Sama treść komedii została już w wielu innych sztukach wykorzystana co zresztą nie przeszkadza, żeby dobrze bawić się w Teatrze Dramatycznym po przebrnię­ciu przez pierwszy akt. Tak więc w trakcie zabawy kar­nawałowej bohaterzy komedii zamieniają się strojami i rolami. Król Filip zamienia się na krótko strojem i swą po­zycją społeczną z młodym, jurnym parobczakiem Florkiem, służąca księżniczki Ka­sia zamienia się strojami z samą księżniczką Rozalindą i zaczyna się zabawa karnawa­łowa. Maskarada, która stwa­rza wiele możliwości, zabaw­nych sytuacji, teatru w tea­trze. I znów można mieć pre­tensje do reżysera, że nie po­traktował całości przedstawie­nia surowiej i nie poskracał zbyt przewlekłych scen, tym bardziej, że obsada aktorska jest mocna i przy odpowied­nim "spreparowaniu" tekstu dałaby prawdziwie świetne widowisko. Główna rola Florka, który to przekształ­ca się nagle w króla przypadła Mieczysławowi Czechowiczo­wi. Znany z wielu filmów i , spektakli telewizyjnych Cze­chowicz należy do czołówki ulubionych aktorów, zwłasz­cza, że potrafi rozbawić publiczność. I tym razem każde jego ukazanie się na scenie rozładowywało narastające znudzenie i pozwalało na ożywienie widowni, śmiech, udział w zabawie. Czechowicz, który w tej scenicznej zaba­wie karnawałowej mógł sobie pozwolić na przeróżne "gier­ki" - zachował jednak umiar i stworzył interesującą postać chłopka-roztropka. W kręgu króla Mięsopusta zbladły ro­le innych aktorów, chociaż - powtarzam obsada sztuki jest mocna i każdy z aktorów ma okazję do pokazania swych artystycznych umieję­tności i możliwości. Jeszcze może Kasia (Krystyna Macie­jewska) szła w sukurs Flor­kowi, stwarzając postać za­bawnej, ale i rezolutnej słu­żącej wielkiej pani. Role Ka­si gra także Małgorzata Niemirska, podobnie, jak rolę księżniczki Rozalindy grają także na zmianę Janina Tra­czykówna i Katarzyna Łaniewska. W roli króla Filipa, znudzonego wszystkim i wszy­stkimi wystąpił Wojciech Pokora. Inicjatorem zabawy był Jerzy Zelnik w roli Ro­berta. Świat pozorów, w któ­rym uczestniczą aktorzy za­bawy karnawałowej, w co­dziennym życiu król, księż­niczka, parobek, Kasia, Ro­berto, damy dworu i panowie otrzymał ciekawą, pomysłową oprawę scenograficzną Kry­styny Zachwatowicz, która od samego początku przedsta­wienia postarała się o odpo­wiedni nastrój: na scenę wjeż­dża jarmarczny wóz, wokół którego tańczą maski, praw­dziwy, kolorowy świat radoś­ci i zabawy. Trzeba przy­znać, że sztuka Rymkiewicza ma także swoisty wątek fi­lozoficzny, który można od­naleźć w żartobliwych zdawa­łoby się sformułowaniach, wy­powiadanych przez aktorów. Swa wymowę ma także finał zabawy - łoże królewskie zamienia się w karawan, znak śmierci, która wszystko prze­kreśla, wszystkich równa ze sobą.