Artykuły

Na przedstawieniach "Czarnej maski" w Poznaniu nie byłem. Toteż "Czar­na maska" w Filharmonii Krakow­skiej, wystawiona siłami orkiestry i solistów poznańskich plus chór Filharmonii Krakowskiej pod dy­rekcją szefa wielkopolskiej Opery Mieczysława Dondajewskiego, mia­ła dla mnie charakter i moc prze­żywanej nowości. I to - czysto muzycznej. Wystawiono bowiem u nas "Czarną maskę" w wersji es­tradowej, "oratoryjnej", co - si­łą rzeczy - skupiać musiało uwa­gę odbiorcy niemal wyłącznie na muzyce. Jest to muzyka znakomi­ta. Wielowarstwowa, o różnorod­nym charakterze (nie brak i ele­mentów chorałowych, a także mu­zyczki karnawałowej w dawnym stylu...), bardzo mocna ekspresyjnie, niezwykle bogata w wyposażeniu brzmieniowym, świetnie charakte­ryzująca dramaturgię dzieła, a za­razem konsekwentnie zmierzająca do finałowej kulminacji, narastają­ca w miarę przebiegu. Efekty "stereo": rozmieszczenie chóru, niektórych instrumentalistów i sola w różnych punktach sali dodatko­wo potęgowało wrażenia. Półtorej godziny muzyki - tyle liczy sobie ta jednoaktowa opera - słucha się czas cały i napięciem nie słabną­cym ani przez chwilę.

"Czarna maska" jest jednak ope­rą teatralną, dlatego odbiór w filharmonicznej sali nie mógł być pełny; pozostaje mieć nadzieję, iż kiedyś zdobędziemy się w Krako­wie na wystawienie opery tej na scenie. Nie będzie to jednak wy­stawienie łatwe. Tym wyżej prze­to oceniam talent i pracę głównego realizatora zza pulpitu, Mie­czysława Dondajewskiego, który uzyskał z orkiestry i chóru wiele brzmień pięknych i dramatycz­nych. W kilkunastoosobowym gro­nie solistów wyróżnić należy za walory artystyczno-wokalne oraz wyrazistość postaci Ewę Werka (Benigna), Józefa Kolesińskiego (burmistrz), Aleksandra Burandta (Potter) oraz Radosława Żukow­skiego (kupiec Perl). "Czarna ma­ska", po której wykonaniu krakowska publiczność zgotowała kompozytorowi serdeczną owację była na pewno wydarzeniem sezonu.