Artykuły

"Błogie dni" Deirdre Kinahan w reż. Wojciecha Urbańskiego w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Hanna Karolak w Gościu Niedzielnym.

Jak można wypełnić puste samotne dni dwojga ludzi, pokazuje mądry i znakomicie grany spektakl.

Czy można przeżyć błogie dni w domu opieki, na który zostaliśmy skazani wbrew naszej woli? Z ostatniej premiery w Teatrze Ateneum pod tym właśnie tytułem ("Błogie dni" Deirdre Kinahan, w reż. Wojciecha Urbańskiego) wynika, że tak. Może dlatego, że już niczego nie oczekujemy, nie musimy się szarpać ani o nic walczyć, a nade wszystko, gdy spotkaliśmy kogoś, kto nas rozumie, podziwia, kto chce nam wreszcie ofiarować bezinteresowną przyjaźń.

Oglądając spektakl, rewelacyjnie zagrany przez duet dojrzałych aktorów: Jadwigę Jankowską-Cieślak i Jana Peszka, jesteśmy skłonni uwierzyć, że to jest możliwe. Nie wszystko jednak przebiega bezkolizyjnie. Gdy otwierają się przed sobą, gdy odkrywają to, co ich boli, co ukrywali dotąd wstydliwie, tworzy się nowa sfera doznań. Niechcący ranią się nawzajem, a odkrywając swoją samotność, pielęgnują ją jak swoisty azyl. Szybko jednak rozumieją, ze ta nieoczekiwana przyjaźń to jedyne, co im zostało i co powinni chronić. On, niegdyś wielki, podziwiany aktor, dziś odtrącony przez jedynego człowieka, którego kochał, zdaje się z własnym losem pogodzony. Ona, nauczycielka i ponad 12 lat dyrektorka szkoły, zafascynowana sztuką, teatrem, muzyką nie może zrozumieć, dlaczego jej przyjaciel przestał walczyć o siebie. Ale dzieje się na odwrót. To on, wydawałoby się zgaszony aktor, walczący z początkami alzheimera, nie pozwoli, by jego przyjaciółka załamała się, by pogodziła się z utratą rodzinnego domu. Związek tych dwojga ludzi nabiera wartości, ponure dni odmieniają błogie chwile. Słowo "błogość" nabiera tu nowego znaczenia. Spektakl to jednak przede wszystkim koncert gry. Z dużym wyczuciem poprowadził wielkich solistów reżyser Wojciech Urbański. Nic dodać, nic ująć.