Grzebanie
"W imię Jakuba S." Pawła Demirskiego w reż. Moniki Strzępki w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Maciej Stroiński na swoim blogu.
Motto: "I LOVE YOU. KOCHAM WAS. WSZYSCY JESTEŚCIE CUDOWNI. WSZYSCY JESTEŚCIE ABSOLUTNIE CUDOWNI. ABSOLUTNIE" (Sandra Korzeniak w "Factory 2").
Ja wiem, że to jest problem pierwszego świata, ale musiałem tłuc się aż do Wawy, żeby dać sobie porządnie w żyłę. To znaczy obejrzeć coś pysznego. Czyje to może być: debiutując w stolicy, w samym pępku stolicy, w dwóch, kuźwa, stolicach naraz, robi przedstawienie o wsi, a pierwszy swój spektakl w narodowym teatrze - o tym, że "niepodległość nie jest najważniejsza". No przecież, że Strzępka. W tym mieście "Jakuba S." da się oglądać wyłącznie dla beki - nie z "Jakuba" beki, tylko z tego miasta. Bo w Warszawie wszyscy są z Warszawy. Jak się człowiek napatrzy na te wielkomiejskie twarze, to aż się chce NIE PRZEPRASZAĆ ZA RABACJĘ. Chyba że to swoi, tylko łyso im się przyznać. "W imię Jakuba S." przyznaje się za nich. Stołeczny matrix jest do wytrzymania tylko w te rzadkie wieczory, gdy ma Wałbrzych w pałacu, a widownia siedzi na scenie tyłem do widowni. Wtedy się da, ale koniecznie z biletem powrotnym do smogu. Jak niewiele widzowi potrzeba do szczęścia: fajnych aktorów i fajnego tekstu. JAK DAWNIEJ. Zwykłych białych pełnosprawnych udawaczy mówiących sprytne bez przecinków poetyckie kwestie. Czasem się zdarzy, że dramat mają, bez obrazy, KANONICZNY, i wiemy to na pewno, chociaż utwór nie jest stary. A sami są lepsi od nowej płyty Miley Cyrus, są NAJLEPSI, i nie da się o nich pomyśleć osobno, żaden monolog nie rozwala grupy. Spektakl przejdzie do historii między innymi dzięki scenie grzebania niepodstawionym widzom w bagażu podręcznym. W Krakowie, gdzie też to robią, wygrzebali kiedyś marynowanego śledzia.
