Artykuły

Max Frisch obok Dürrenmatta naj­popularniejszy i najbardziej znany pisarz szwajcarski niemieckiego ob­szaru językowego ma w swoim bogatym dorobku dramaturgicznym wczesną sztukę "Don Juan czyli mi­łość do geometrii". W tym swoim utworze Frisch w sposób dowcipny, jadowity, nie szablonowy demaskuje mit o Don Juanie jako o nienasyconym kochanku. U Frischa Don Juan pada raczej ofiarą swojej urody, swego wdzię­ku, swojej nieustraszonej rycerskości. Jak wiadomo ciało jest słabe, więc nasz Don Juan raz po raz ulega, choć sto­kroć bardziej od kobiet interesuje go geometria. Geometria ta nie jest w sta­nie uratować go od małżeństwa, w któ­rym będzie potulnym pantoflarzem. Sztu­ka, grana w teatrze Dramatycznym jest pełna niespodziewanych spięć, odważna w atakowaniu tradycyjnych mitów.

Reżyser Ludwik René, wspomagany przez tak znakomitego scenografa jak Jan Kosiński puścił tę całą machinę w ruch lekko, zwiewnie, pomysłowo, olśnie­wająco. Nie ma tu silenia się na filozo­fię, nie ma żadnych przerysowań ani udziwnień. Ot po prostu kulturalna, pięk­na zabawa, podczas której pada niejedno sformułowanie, dające materiał do ref­leksji na temat mitów, które trwają wie­ki.

Jak się to ostatnio coraz częściej zda­rza w naszych teatrach, strona aktorska arcyświetna. A więc Andrzej Łapicki ja­ko Don Juan w krzywym zwierciadle, pe­łen uroku, nie tylko fizycznego, zdający sobie sprawę, że człowiek o takich wa­runkach i zaletach skazany jest na... ko­biety. Obok niego rozbrajający w swej jowialności oraz chęci życia i użycia Ta­deusz Bartosik jako poczciwy księżulek, dalej w roli rębajły - komandora, które­mu Pan Bóg poskąpił rozumu, prze­pysznie karykaturalny Zbigniew Koczanowicz. W rolach kobiecych walczą o palmę pierwszeństwa Irena Górska, Elżbieta Czyżewska i Zofia Rysiówna.