Zaraźliwe zło
"Dziewczynki" Ireneusza Iredyńskiego w reż. Bożeny Suchockiej na scenie Kameralnej Teatru Polskiego w Warszawie. Pisze Hanna Karolak w Gościu Niedzielnym.
Ostatnia premiera w Teatrze Polskim - "Dziewczynki" - potwierdza zwycięstwo talentu autora nad złą legendą, jaka przylgnęła do niego za życia i po śmierci.
Tematem nietypowej sztuki jest manipulacja i zdrada. Iredyński doznał wiele złego od losu i od najbliższych. Żył tylko 46 lat i robił wszystko, by zapić swoje traumy. Pisał dużo i zarówno jego sztuki, jak i słuchowiska były z powodzeniem realizowane. Takie tytuły jak "Żegnaj Judaszu", "Ołtarz wzniesiony sobie" czy "Kreacja" grane były przy pełnej widowni w wielu teatrach. Mówił o sobie, że jest pisarzem jednego tematu: przemocy, której sam często doświadczał. Odnajdziemy ją też w sztuce "Dziewczynki", której niewinny tytuł jest jedynie kamuflażem i odkrywa, ile zła i pragnienia dominacji kryje się w wielu z nas.
W pałacyku, pełniącego rolę domu pracy twórczej, uczestniczki dyskutują nad projektem pani profesor, która wystąpiła z inicjatywą stworzenia organizacji wspierającej kobiety jako organu stanowiącego przeciwwagę prymatu mężczyzn. Jak zwykle zdania są podzielone. Co do programu, regulaminu, zasad rekrutacji. Dochodzą do głosu kompleksy i chęć postawienia na swoim. Wszystkich godzi Bożena, która na zebranie wtargnęła jako intruz, ale najwyraźniej chce odegrać w tym gremium znaczącą rolę. Członkinie zebrania szybko łączą się przeciwko niej, nie ukrywając planów radykalnego pozbycia się nieproszonego gościa. Rywalizacja stwarza nieoczekiwane sojusze.
"Lubimy myśleć o sobie, że jesteśmy dobrzy, że jesteśmy najważniejsi, najmądrzejsi, najlepsi i zatracamy się w pogoni za władzą. Możesz się przed tym bronić, a zło i tak cię dopadnie" - cytuje autora reżyserka spektaklu Bożena Suchocka. Role w tym nietypowym "komando" walczącym o wyzwolenie kobiet odwracają się diametralnie, a perfidia uczestniczek, zawoalowana pięknymi frazesami, objawi się w pełnym świetle.
