P2P
"Potlacz" wg scenariusza i w reżyserii Igi Gańczarczyk w Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie w ramach projektu Lato w Teatrze 2015. Pisze Maciej Stroiński na swoim blogu.
Państwowe hajsy o nazwie "Lato w teatrze" są po to, żeby dzieci, zamiast zwisać z poaustrowęgierskich fortów, zajawiły się tworzeniem. Albo żeby ich zwisanie, jeżeli już muszą, miało wartość estetyczną. Boska grupa docelowa, bo jeszcze nie dała sobie wmówić, że są WAŻNIEJSZE RZECZY niż miłość i flow. To ludzie twórczy mają z dzieci, kiedy są twórczy, to niewmówienie.
W KR były trzy mutacje tej imprezy, równo rozstrzelone między dzielnicami: Podgórze, Rynek, Huta. Na pierwszą nie wpadłem, a do Bunkra Sztuki nie tyle się wpada, co przechodzi jak do kuchni. Kiedyś Bunkier został domem dla bezdomnych, teraz każdy, nawet z mieszkaniem, nawet Hanna Bakuła, może tam pisać po ścianach, a dzieci pyknęły na tym tle show. Pokaz odbył się we wspomnianej galerii niehandlowej, więc nie w teatrze, nie na scenie, tylko w ulubionym słowie ludzi od kultury, którym nie jest "projekt", bo projekty złuszczają śluzówkę - odbył się w PRZESTRZENI. W pierwszej izbie stoi równia pochyła obita na miękko (plusz?), na którą da się wejść i nie zlecieć, w następnej dwukondygnacyjny tor bez przeszkód, też się da.
Przeciwnicy poglądów lewicowych & prorównościowych nazywają je "poprawnością polityczną" i myślą, że to obelga. Zgadzam się, że są POPRAWNE. "Potlacz" Igi Gańczarczyk jest LEWICUJĄCY i robi to nieletnim. Może Lenin miał rację, że lewicowość jest dziecięcą chorobą - w sensie że trzeba ZARAZIĆ, i to WCZEŚNIE, bo "kto nie był socjalistą za młodu, ten na starość będzie świnią". Jest mniej więcej jak w szkole, nastolatki jadą mądrymi tekstami wprutymi na pamkę. No dobra, nie takimi aż mądrymi, napisał to Shuty, łamane na zainspirował. "Kopciuszka" przeczytał "Shrekiem" i teraz panienka "wolałaby nie", leje na salony i wbijanie się, nie trzeba konserwować hierarchii. Spektakl ciągnie tę myśl: gospodarka zasilana chciwością to też taka bajka o pięciu się w górę, też ją trzeba "Shrekiem". Wyszła akademia w typie postdramatix.
Dwie wspomniane kondygnacje to się okazuje być "statek do Las Vegas". Mamy tam sytuację klasową, na górze jest VIP room. Aktorzy dziecięcy podkładają się do głosów z offu: "jestem kelnerką, ale wolę pisać książki", "zajmuję się wszystkim, co jest drogie", "namaluj mi dolara". Robią wiksę na pokładzie, czyli bal, a jedna postać to wszystko skręca kamerką jak u Lupy. Tematyzują się trudne sprawy: futra naturalne, dwa złote na obiad ("tree fiddy"), na narkotyki wydała potem je (Mister D., "Kinga"), kasyna, jaguary, jeden procent najbogatszych, dress code, "mechaniczka", "kierowczyni", "kto w domu jest u siebie?", forever a loner (forever aloner?), "naczelny debil w cyrku", "mam 42 lata i ledwo żyję", "coś za nic - prezent, nic za coś - służba" i wykład o potlaczu w języku oryginalnym.
Zaszło chyba omsknięcie ideologiczne: potlacz, choć jest pozbywaniem się, to nie po to, żeby było równiej; potlacz master pokazuje, że może, że "moje", że "STAĆ MNIE". Pomysł wziął się od ludów pierwotnych, więc nie podejrzewalibyśmy go o skrzywienie kapitalistyczne, a jednak. Stawką potlaczu jest PRESTIŻ, więc kapitał symboliczny. Ten manewr to radykalne uczczenie posiadania (tak bardzo mam, że aż mogę zniszczyć) i dlatego jest nielewicowy. Jest przeciwieństwem redystrybucji, skoro chodzi w nim o to, żeby nikomu się nie dostało. Można by go oczywiście przekonwertować z marnowania w rozdawanie. To właśnie się dzieje w naszym spektaklu. Gospodarka własności przechodzi w gospodarkę wymiany, a potlacz - w peer-to-peer.
POTLACZ, Bunkier Sztuki w Krakowie - Instytut Teatralny w Warszawie, scenariusz i reżyseria Iga Gańczarczyk, ruchy Dominika Knapik, ciuchy BRACIA, dizajn i światełka LATALAdesign, muzyka Polpo Motel. Byłem 6 września 2015.
