Artykuły

Najciekawszym w tej chwili spektaklem warszaws­kim jest na pewno insceniza­cja "Fizyków" Dürrenmatta w Teatrze Drama­tycznym.

Dürrenmatt napisał dramat o fizykach atomowych. Dramat kończy się tragicznie. Autor programowo zakłada najgorsze z możliwych rozwią­zań. Chce uzyskać przez to pewien dystans do rzeczywi­stości. Tworzy więc sytuacje paradoksalne, pozornie nie­realne i doprowadza je do końca. Bohaterem dramatu jest genialny fizyk, miejscem akcji - dom wariatów. Uczo­ny dokonuje odkrycia, które zmieni zupełnie oblicze nauki, wyzwalając nową, o wprost niewyobrażalnej mocy energię. W tym miejscu zaczynu się dramat. Uczony obawia się powierzyć swoje odkrycia ludzkości, uważa, że nie ma prawa tego uczynić. Udając obłęd, ukrywa się w szpitalu wariatów, skazuje się na dożywotnie więzienie popełnia morderstwo, aby nie dopuścić do zagłady świata. Genialny fizyk przegrywa. Musi prze­grać. Sprawy zaszły zbyt daleko. Rozwoju nauki nie da się powstrzymać. Paradoksalny Prometeusz XX wieku skazuje się daremnie na męczeństwo. Panem odkryć dürrenmattowskiego fizyka staje się przypadkiem niebezpieczny szaleniec. Światu grozi na­tychmiast zagłada. Historia opowiedziana w "Fizykach" jest groteskowa, ale nie ab­surdalna. Jest paradoksem, ale jak twierdzi Dürrenmatt,"w paradoksie wyraża się rzeczywistość". "Fizycy" to sztuka bardzo trudna do wy­stawienia, to pewnego rodza­ju teatr w teatrze. Aktorzy ciągle zmieniają maski, grają przed publicznością i przed sobą. Finał musi być zasko­czeniem i dla bohaterów dramatu, i dla widowni. Ludwik René znalazł dla tragifarsy Dürrenmatta świetną formę sceniczną. Stworzył bardzo interesujący spektakl, stonowa­ny, dyskretny, a , przecież ogromnie wyrazisty. Znakomi­cie zagrali aktorzy, przede wszystkim: Wanda Łuczycka Edmund Fetting i Jan Świ­derski. Pomysłowa, konsekwentnie realistyczna scenografia Ewy Starowieyskiej ekspo nowała na zasadzie kontrastu niesamowitość sytuacji...