Artykuły

Anna Dymna, Anna Polony, Do­rota Segda i Jerzy Trela to tylko czwórka aktorów spośród wie­lu, którzy stworzyli świetne ro­le w spektaklu Piotra Cieplaka "Ceremonie, czyli król umiera". "Ceremonie" Eugene Ionesco to traktat o życiu, to w istocie jego pochwała. Pochwała mi­łości, namiętności i bogactwa drobiazgów. Żyjemy w świecie, w którym wszyscy chcą być piękni, młodzi, bogaci i cieszyć się życiem, panuje wręcz terror młodości. A Piotr Cieplak sięg­nął po tekst, w którym autor, Eugene Ionesco, zaprasza nas do wzięcia udziału w ceremonii umierania. Czy zatem dramat ten koresponduje ze współ­czesnym światem? - W takim świecie pytania o sens umiera­nia w potocznym języku ucho­dzą za nudne, wręcz niestosow­ne. Nasz spektakl tak napraw­dę jest zaproszeniem do ro­zmowy o życiu, o tym, co ważne i co warto w nim odkrywać. Od wieków mądrzy ludzie pow­tarzają, że perspektywa końca, perspektywa śmierci wcale nie jest smutna, tylko zbliża nas do prawdy o naszej ułomności, kruchości, sprzyja uświadomie­niu sobie, że jesteśmy zaledwie cząstką większej całości. To piękne, bo pozwala nam wciąż na nowo odkrywać sens nasze­go istnienia - powiedział nam reżyser, zapraszając do wizyty w Starym Teatrze, gdzie spek­takl zrealizowano przed kilko­ma sezonami. Kto nie widział, zobaczyć powinien koniecznie. Niezwykle piękna i do głębi przejmująca jest finałowa sce­na, w której Anna Polony jako królowa Małgorzata przepro­wadza Jerzego Trelę - króla, na drugą stronę życia, tam, gdzie już tylko jasność i spokój.

- Jeśli mówię o światłości wie­kuistej, to naprawdę w to wie­rzę. Jeśli jest mowa, że "świat­łość wiekuista im świeci", to dla mnie jest to coś jasnego. To nie jest koniec. Wyspiański pi­sze: "Umierać musi, co ma żyć". Zdaję sobie sprawę z te­go, że to może nie jest medial­ne, ale ja naprawdę tak myślę - powiedział reżyser o swym spektaklu.