Artykuły

W Teatrze Powszechnym zaplanowano jutro premierę "Dam i huzarów" Aleksandra Fredry w pani reżyserii. Czy w Polsce są jeszcze damy i huzary?

- Nie, są kobiety i mężczyźni. Ja robię spektakl o kobietach i mężczy­znach, a nie damach i huzarach.

A czy młodzi reżyserzy, jak pani, nie mają sztuk młodych pisarzy, że sięgają po klasykę?

- Są sztuki młodych autorów, ale trzeba robić raz to, raz tamto. Ko­nieczny jest jakiś płodozmian. Się­gnęłam po Fredrę, bo go nigdy nie robiłam i ta sztuka mnie bawi.

Nie ma pani obaw przed ro­bieniem tego, co wszyscy znają?

- Niestety, nieszczęście teatru dzisiaj polega na tym, że przewaga jest zdecydowanie po stronie te­kstów, które wszyscy znają niż rze­czy nowych, z którymi można zary­zykować. Ostatnio ryzykowałam z prapremierą światową sztuki Gło­wackiego. Ale nie widziałam żadnej inscenizacji "Dam i huzarów" więc nie mam się do czego odnosić. W tym co robię szukam prawdy o człowieku.

Jaką prawdę znalazła pani w tej sztuce?

- Ta sztuka jest śmieszna, ale prawda jest smutna. Bo są to światy kobiet i mężczyzn, które tak na­prawdę nie mogą się dogadać. Doga­dujemy się tylko na chwilę, a tą chwilą są zwykle jakieś uniesienia. Potem rychło przychodzi rozczaro­wanie.

Po otrzymaniu Paszportu "Polityki" powiedziała pani, że w teatrze najważniejsze są uczucia. Jakie uczucia znaj­dziemy w pani "Damach i huza­rach"?

- Jest miłość, ale to lekka forma. Porównać ją można z "Kabaretem Starszych Panów", czyli pokazywaniem uczuć, ale braniem ich w na­wias.

Zobaczymy "Damy i huzary" zrobione "po Bożemu" czy też będzie to kontrowersyjne przedstawienie?

- Nie było moim zamiarem ro­bienie kontrowersyjnego przedsta­wienia, ale nie wyobrażam sobie, bym mogła je zrobić z doklejonymi wąsami i w kontuszach. Nie umiem w tym dostrzec człowieka. Bardziej mnie interesuje to, że ci ludzie tak samo się zachowywali, mieli takie same emocje, jak my dziś. Nie umie­ściłam tego w żadnej epoce, a ko­stiumy są zabawą cytatami.