Artykuły

TEATR DRAMATYCZNY zaprezentował publiczności warszawskiej dramaturga angielskiego Christophera Fry.Sztuka jego "Szkoda tej czarownicy na stos",napisana przeszło dziesięć lat temu, była czymś w rodzaju gorącego,namiętnego protestu przeciwko temu wszystkiemu,co na Zachodzie przyniosły i wytworzyły obie wojny światowe.Dziś,kiedy świat zapoznał się z Beckettem i lonesco nowatorstwo "Czarownicy" stało się nieco zwietrzałe i mało zaskakujące.Poza tym utwór Fry'a,mętny i mało komunikatywny,zwłaszcza w akcie ostatnim,nie łatwo dociera do widza polskiego,ponieważ niewątpliwie zawiera aluzje do stosunków i spraw angielskich,całkowicie nam nie znanych.Wychodzimy z teatru z wielkim niedosytem.Niektóre sformułowania dają wprawdzie substrat do rozmyślań nad sprawami świata,z którymi się stykamy,są w "Czarownicy" postacie barwnie l plastycznie zarysowane,żeby wymienić tylko niewydarzonego kapelana,ale całość,zbyt rezonerska, chwilami wręcz niezrozumiała,nie potrafi zadowolić.Może część winy spada tutaj na reżysera Rene.Całą tę historię o przestępcy nie będącym właściwie przestępcą i o czarownicy, nie będącej czarownicą,potraktował chyba zbyt serio.Ujęcie groteskowo-baśniowe z większą dozą ironii może by pozwoliło przejść nad niejednym do porządku.

Z wykonawców na czoło wybija się Mikołajska.Jej niewydarzona czarownica,to jedna z najlepszych ról artystki.Mikołajska stara się "oddziwnić" tę postać,wyposażyć ją w akcenty ludzkie i zrozumiałe.Udaje jej się to w zupełności,choć niejednokrotnie niemałą przeszkodą staje się sam tekst. Swiderski,jako człowiek domagający się powieszenia go za przestępstwa,których się nie dopuścił,z żelazną konsekwencją ukazywał otchłanie duszy człowieka nie umiejącego znaleźć sobie miejsca na tym padole łez i płaczu.Pewna doza ironii i drwiny wobec samego siebie może uczyniłaby tę postać bliższą widzowi.