W zwierciadle księdza Kitowicza
Któż dziś czyta księdza Jędrzeja Kitowicza poza studentem polonistyki, który musi?
Nie oszukujmy się: nie czyta nikt. Znakomita większość rodaków nie znajduje czasu na żadną książkę, choćby i kryminał. Kitowicz sprzed dwóch wieków nie ma w tej sytuacji szans żadnych, chyba że... Przeczyta go ktoś inny i potrafi w nas apetyt na lekturę smakowicie rozbudzić.
Mikołaj Grabowski przeczytał Kitowicza bardzo wnikliwie. I zobaczył w nim materiał na kilka przedstawień, które zamierza zrobić. Zaczął od "Opisu obyczajów". Przedstawienie firmowane przez Teatr STU obejrzeliśmy przedwczoraj w Zielonej Górze - za sprawa Wojewódzkiego Ośrodka Sztuk Widowiskowych "Arlekin". Dwa spektakle grane były przy widowni nabitej do ostatniego wolnego miejsca na podłodze.
Ponoć współczesny widz o niczym tak bardzo nie marzy, jak o rozrywce i zabawie. Chcecie zabawy? ...
Przez półtorej godziny widz pokłada się ze śmiechu, przeglądając się w starym, pokrytym dwuwiekowym kurzem zwierciadle. Szybko zresztą o owym czasowym dystansie zapominając. Bo mimo tylu dziesiątków lat nasza nabożność (na pokaz), nasze "zastaw się, a postaw się", specyficzne pojmowanie tolerancji, nasze zawody z mocnymi trunkami i zasady życia towarzyskiego tak bardzo się nie zmieniły. Nie zmieniliśmy się my sami.
Mikołaj Grabowski wykazał się absolutnym słuchem teatralnym, odnajdując w Kitowiczu najżywszy i najostrzejszy z możliwych polski kabaret.
Przedstawienie zostało zrobione bardzo prostymi środkami. Nadmiar aktorskiej szarży w niektórych scenach uznać można za jego skazę, I swoistą formę scenicznej reakcji na żywy odbiór widzów.
Ci ostatni odkrywają w Kitowiczu ciągle żywą literaturę. I dopiero po wyjściu z teatralnej sali. po otarciu łez (od śmiechu) zastanawiają się, z kogo - tak naprawdę - się śmiali.
A że spektakl zagrano w sali mieszczącej się w bibliotece, tym łatwiej będzie sięgnąć na półkę po Kitowicza...
