Artykuły

Oglądane dziś "Pokojówki" nie budzą dawnych emocji. Oddzieliły je od widowni sterty zapisanego papieru, szaleństwa happeningów, filmy nowego kina, sztuki rodzimych autorów, których genetyczne związki z francuskim dramaturgiem są aż nazbyt oczywiste.

Filozofia "roli", gra jako terapia rozładowująca kompleksy i instynkt agresji - wszystko to stało się już obiegową mądrością. Zarówno w życiu, jak w teatrze. Rozczarowania "Pokojówkami" nie jest w stanie zmniejszyć świetne aktorstwo Anny Ciepielewskiej, Elżbiety Kępińskiej i Anny Seniuk.

Poza tym spektakl jest męczący. Trudność odbioru potęguje jeszcze zaduch i turkot pociągu. Teatr wystawił Geneta w Sali Prób. Dziarscy kolporterzy zadbali jednak o widzów - nieświadomych tego, co na nich spadnie. Obserwowałem męki załogi niezidentyfikowanego zakładu pracy. Panowie popadli w senną zadumę. Panie wierciły się i pomrukiwały. Jedna z nich głośno wyrażała swój protest przeciwko podobnym utworom. - Zasłoń mi oczy - przykazywała mężowi. - Zasłoń mi oczy, bo uszy już sobie sama zatkałam...

Zachowanie owej pani można skwitować epitetem "kołtuństwa" czy "niedorastania do..." Sądzę jednak, iż to nie ona jest winna. Postarajmy się zrozumieć jej racje. O sztuce i Genecie nic nie wiedziała. Tytuł "Pokojówki" obiecywał raczej komedię solidną i w trzech aktach. Na spektaklu pani poczuła się oszukana. Z pewnością dobrze się zastanowi, nim kupi następnym razem bilet od gorliwego kolportera.

Jestem przeciwnikiem kuracji wstrząsowej i uszczęśliwiania ludzi na siłę, wbrew ich woli. Brak informacji, wygoda kolporterów, wykonujących mityczne "plany" sprawia, iż ktoś mógłby odnieść wrażenie niesłychanej awangardowości masowego widza. W rezultacie - podobna polityka nagania publiczność na imprezy chałturowe, odstrasza ją od teatru. Kończy się to smutno: kompletami widzów na "Wariacie" czy "Szejkiem" na froncie... kulturalnym.