Artykuły

W nowościach teatralnych tego sezonu niewielki wy­bór, a wszystko co można zobaczyć jest jakby zminiatury­zowane, obliczone na małe sceny i niestety takież efekty. Nie uczyniła tu wyjątku także Julia Wernio reżyserując "Dziką kacz­kę" Ibsena w Teatrze Miniatu­ra.

Najpierw musiałam stanąć pod ścianą w sporej, stłoczonej gro­madzie "nadkompletu" widzów, narażona na sztuczny tumult bankietu u Werlego, aktorską bieganinę, sceniczne szepty i niesceniczne krzyki, bogato inkru­stowane wszystkimi niedostatka­mi dykcyjnymi aktorów. No cóż, nawet naturalizm może się wy­naturzyć w teatrze... Bolało tym bardziej, że wszystko odbywało się "na wyciągnięcie ręki", bez granicy rampy i nie niosło ze sobą nic poza strzępami dobrze znanych ze szkolnej lektury informacji.

Potem zaproszono widzów do właściwej, niewielkiej salki tea­tralnej, gdzie na scenie całkiem pomysłowo urządzono mieszkanie Hjalmara Ekdala, ze wszystkimi potrzebnymi zakamarkami i sto­sownym sprzętem fotograficz­nym. Nareszcie można było zo­baczyć, kto i co tutaj gra.

Wpisaną w dramat alternaty­wę: życie wśród bezpiecznych złudzeń czy bezwzględna praw­da, reżyserka rozstrzygnęła w sposób dość jednoznaczny, niemal szkolny, na korzyść jej zdaniem mniejszego zła. Starała się bro­nić małe marzenia i złudzenia niezaradnych kabotynów, być może dlatego, że takie pseudo-osobowości bywają malownicze w stroju i geście - co niewąt­pliwie wykazał Leszek Zdybał, grający Hjalmara. Z pozostałych wykonawców prawdziwą sympatię widowni pozyskał Andrzej Kruczyński - stary Ekdal, na­tomiast szczerą wesołość (choć, jak sądzę, nie do końca przewidzianą) mogły wzbudzać teatralnie egzaltowane tyrady Gregersa (Franciszek Muła). Sama zaś dzika kaczka, wokół której mia­ła być budowana tajemniczość i symbolika przedstawienia, choć nieoskubana, została podana nie­mal na półmisku... Raz po raz wywożona na starym, zdezelo­wanym wózku z zadymionego strychu, skrytego przebiegle za fototapetą, nie stanowiła żadnej tajemnicy.