Terroryzm do śmiechu tylko na scenie
"Porucznika z Inishmore" w reż. Krzysztofa Rekowskiego w Teatrze Współczesnym w Szczecinie oglądała Ewa Podgajna z Gazety Wyborczej-Szczecin.
Czy teatr powinien posługiwać się farsą, gdy mówi o rzeczach tak strasznych jak terroryzm?
Jesteśmy świadkami wyjątkowej eskalacji przemocy i nagromadzenia brutalnych scen na... scenie. 80 minut tortur, przykładania pistoletów do głów, mordowania ludzi, zabijania kotów, piłowania zwłok - w wykonaniu terrorystów z INLA (Irlandzkiej Armii Wyzwolenia Narodowego). A publiczności wszystko to się bardzo podoba. Z minuty na minutę widzowie śmieją się coraz głośniej.
Od pierwszej sceny, kiedy to jeden z terrorystów Padraic (Krzysztof Czeczot) rozmawia o odrobaczaniu kotów ze swoją ofiarą, handlarzem narkotyków (Konrad Pawicki), któremu wcześniej wyrwał paznokcie, a teraz zabiera się do ucinania sutków.
Bo cała makabra terroryzmu w "Poruczniku z Inishmore" Martina Mc Donagha ubrana została w strój czarnej farsy. Już na samym początku reżyser puszcza oko do publiczności. Aktorzy wbiegają na scenę po wybiegu (brawa za dowcipną scenografię) i recytując didaskalia, prezentują granych przez siebie bohaterów.
Grają ludzi pustych intelektualnie i emocjonalnie, którzy zabijają w imię śmierci kota. Każdy z nich, kiedy dostaje śmiertelny strzał, wykonuje irlandzki taniec i pada martwy w upatrzonym miejscu. Te śmierci nagrodzone są nawet przez widzów gromkimi brawami.
Tak bardzo uteatralizowany terroryzm tylko śmieszy. Problem staje się głębszy wówczas, kiedy widz wraca z teatru i włącza telewizor. Uśmiech zamiera na twarzy.
Nie ma w tym przedstawieniu porywających kreacji aktorskich. Konwencja czarnej farsy nie służy artystom z Teatru Współczesnego. Najwyraźniej najlepiej w tym klimacie czuje się para Donny (Wiesław Orłowski) i Davey (Paweł Niczewski) - "jełopów" dystansujących się wobec terroryzmu, ale bez oporu ćwiartujących zwłoki.
