W imię Julii
W repertuarze obu scen kaliskiego Teatru w tytułowych rolach, są teraz dwie - obie nieszczęśliwe - Julie.
Po niedawnej premierze dramatu Szekspira "Romeo i Julia" , pojawiła się współczesna sztuka Margarety Garpe "Dla Julii". Reżyserię tej sztuki powierzono (jako pracę dyplomową) urodzonej i wychowanej w Szwecji studentce krakowskiej PWST Natalie Ringler, natomiast scenografię - Annie Popek.
Stworzony przez nią klimat "Dla Julii" bardzo dobrze przystaje do treści sztuki Garpe, w której rozliczająca się z matką przed wyprowadzką "na swoje" córka musi przedrzeć nie tylko przez psychiczną materię wspólnie przeżytych lat. Trudno mi natomiast wyrazić recenzencką opinię o reżyserii tej nie najciekawszej, moim zdaniem, sztuki. Mam jednak wrażenie, że młodej twórczyni tego spektaklu zabrakło nie tylko "życiowego" doświadczenia, ale także, przekonania do powierzonego jej teatralnego zadania.
Ten przeniesiony do Kalisza ze szwedzkiego źródła dramat kobiet (z mężczyznami w tle) jest opowieścią o nierozerwalnych - nawet po rozstaniu - więzach łączących matki z córkami. O domu, w którym marzenia i oczekiwania, wydmuchiwane z papierosowym dymem przez wciąż nowych mężczyzn, rozbijają się o rzeczywistość niespełnień.
Matka Julii, Gloria, starzejąca się już aktorka, broni się przed "histerią okresu przekwitania". Irena Rybicka dała tej postaci naturalność i prawdę. Mniej jest tej prawdy w postaci Julii. Tę dwudziesto-paroletnią dziewicę (?), kreuje Agnieszka Dziecielska.
Margareta Garpe podczas przedpremierowych spotkań w Kaliszu mówiła: "Od dwudziestu pięciu lat zajmuję się teatrem i mogę powiedzieć, że odbieram go żołądkiem. Muszę czuć, że to, co dzieje się na scenie, jakoś mnie porusza"...
Oglądając jej sztukę "Dla Julii", nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że to teatralne danie Margarety Garpe - zarówno w fabularnej, jak i psychologicznej strawie - przypomina, szwedzki stół. A do teatru, nawet na premierowe przedstawienia, przychodzi się zazwyczaj już po domowej kolacji
