Toruń. "Sierakowski" Komuny//Warszawa na Klamrze
"Sierakowski" nie jest o Sierakowskim. Ten spektakl jest wyzwaniem. Głównym bohaterem czyni lidera elity lewicowej inteligencji Sławomira Sierakowskiego z Krytyki Politycznej. W mieście rodzinnym Radia Maryja taka sztuka musi boleć. Spektakl Komuny//Warszawa 11 marca na 21. Alternatywnych Spotkaniach Teatralnych Klamra.
Przyjrzyjmy się jednak dokładnie, kogo wbrew pozorom zaboli najbardziej.
Wiele jestem w stanie wybaczyć prawicy, ale nie to, że kompletnie nie zna się na teatrze. Gdyby kiedykolwiek widzieli choć jeden spektakl Komuny Warszawa, siedzieliby cicho, aby się nie zbłaźnić to słowa jednego z najważniejszych krytyków teatralnych w kraju Łukasza Drewniaka, napisane w reakcji na frontalny atak prawicowych aktywistów na sztukę Sierakowski kolektywu Komuna Warszawa. Spektakl zobaczymy na festiwalu Klamra 11 marca. Od razu zaznaczyć trzeba, że spektaklu Komuny Warszawa wcale nie ogląda się przyjemnie jak pisze Drewniak.
Emocji wokół tego spektaklu jest co niemiara. "Rana szarpana" to tytuł recenzji Natalii Grygiel z Teatralia.pl. "W Sierakowskiego cios z flanki" głosi zaś Joanna Derkaczew z Gazety Wyborczej zarzucając Komunie niemalże zdradę swoich ludzi. Twórca spektaklu, lider Komuny Warszawa, Grzegorz Laszuk mówi pół żartem, pół serio w rozmowie z Dwutygodnik.pl, że genezą Sierakowskiego był miesięczny eksperyment: zamknąłem się w odosobnieniu i czytałem wszystko, co wydaje Krytyka Polityczna, po czym ze złością rzucałem książkami o ścianę. A potem dodaje: Sierakowski nie jest o Sierakowskim!
No dobrze, to co właściwie chodzi w tej sztuce, zapyta zdezorientowany widz?
Z daleka lepiej widać. Zwłaszcza polskie realia. Spójrzmy jak sztukę oceniano na największym na świecie festiwalu Edinburgh Fringe. Joyce McMillan (dziennik The Scotsman) przyznała spektaklowi cztery gwiazdki i napisała, że jest to zaskakujące, niepokojące, dziwne, ale bardzo znaczące przedstawienie. Ella Fryer-Smith z Three Weeks przyrównała spektakl do żyjącej, oddychającej instalacji artystycznej, eksplorującej nieskończone możliwości kierunków rozwoju przyszłości. W tygodniku The New Statesman Thomas Calvocoressi entuzjastycznie pisał że: przestawienie potrafi jednocześnie rozśmieszyć, skłonić do zastanowienia, oczarować i zadziwić oryginalnością.
Sierakowski nie jest atakiem na prawicę czy tanią gloryfikacją lidera lewicy. Sierakowski jest naturalnym wynikiem całej historii Komuny Warszawa.
Oddajmy głos twórcom: "Do tej pory Komuna opowiadała historię i to, jak się z nią mierzyli ludzie w przeszłości. [] Teraz stawiamy się w pozycji wyjątkowego obserwatora. Opowiadamy historię realnej osoby a właściwie opowiadamy przyszłą historię realnej osoby - Sławomira Sierakowskiego, naszym zdaniem jednej z najważniejszych postaci polskiej polityki teraz i jeszcze ważniejszej postaci polskiej polityki w przyszłości czytamy w opisie sztuki. Lubię postaci, które są na pograniczu, u których można wyczuć wewnętrzną sprzeczność.
Sierakowski jest kimś takim uzasadania wybór bohatera Laszuk.
Zdaniem Drewniaka Spektakl zaczyna spór o postawę liderów ruchu Nowej Lewicy, o jej metody działania sposób prezentowania ideologii. (...) Najważniejszy zarzut Komuny jest taki: młodzi koledzy, uciekacie od odpowiedzialności, wymigujecie się od aktywności politycznej, a przecież nie da się tylko mówić o polityce, trzeba ją uprawiać".
Jako motto tego spektaklu nasuwa się jednak to proste, ale wymowne zdanie ze wspomnianego wywiadu Laszuka: Jestem tylko obywatelem, który płaci podatki i chcę, żeby dotowano kulturę, komunikację publiczną, służbę zdrowia itp. Dlatego chcę móc głosować na ludzi, którzy mnie będą dobrze reprezentować i wywalczą za mnie te sprawy. A dzisiaj nie mam na kogo głosować.
W skali makro europejskiej i polskiej oraz mikro toruńskiej i regionalnej, to słowa mocne, bolesne i coraz bardziej aktualne. Jak spektakl Komuny Warszawa.
