Energetyzujące spotkania
Festiwal Gdańska Korporacja Tańca podsumowuje Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Najbardziej tajemnicza sfera, praktycznie zamknięta przed niepowołanym okiem, to rzecz jasna warsztaty. W tej edycji festiwalu w warsztatach mogli brać udział tylko zaawansowani.
Chyba słusznie; spotkania z zaproszonymi na festiwal mistrzami tańca nie powinny rozpoczynać się od nauki abecadła. Było ich czworo: Magdalena Reiter, Chiharu Mamiya, Martin Kilvady i Leszek Bzdyl (w zastępstwie, podkreśla, za Arie Bursztyna, na którego zaproszenie zabrakło funduszy). Większość spośród nich "odkryła karty" występując podczas wieczornych pokazów dla wiernej publiczności.
Podkreślam wierność, bowiem festiwal odbywał się w niezbyt korzystnym dla współczesnego tańca towarzystwie burzliwych obchodów srebrnego jubileuszu "Solidarności", w tym piątkowego koncertu Jeana Michela Jarre'a, a mimo to nawet wtedy miał pełną widownię. Wprawdzie w Żaku, gdzie festiwal się odbywał, widownia nie jest liczna, ale i taniec tego rodzaju nie nadaje się na stadiony. Pięć dni, osiemnaście spektakli, czterdziestu dwóch tancerzy. Oczopląs.
Ale festiwal ma też wiernych artystów, którzy na sygnał z Gdańska tu się pojawiają. Myślę o Magdzie Reiter, Filipie Szatarskim, Radku Hewelcie, Rafale Dziemidoku [na zdjęciu], szczególnie tym razem wyróżniając Melissę Monteros i Wojciecha Mochnieja, którzy przybyli aż z Kanady, po pięcioletniej nieobecności w Gdańsku. Tych spotkań nie da się ani dokładnie nazwać, ani pojąć, jeśli się w nich nie uczestniczy. To coś więcej niż przyjaźń i niż adrenalina. To energia, którą emitują, którą się wzajemnie, niewidzialnie, nasycają.
Chyba nie jest obojętne, czy to energia skierowana raczej na burzenie ("Variete Cameleon" Dziemaszkiewicza, "Brudny róż" Dziemidoka, "Xenos" Teatru Amareya), czy bardziej na budowanie ("Do it" Andrzeja Morawca i Krystyny Antosik, ,"Moment" Magdaleny Reiter, "Helikopter" Jacka Krawczyka, ,Secret Moments" Mochnieja i Monteros). Chociaż - w kulturze zawsze budujemy na gruzach.
