Artykuły

Co tu dużo gadać, czyny znaczą więcej niż słowa - mówi Sganarel w "Don Jua­nie" Moliera. Sentencja ta uderzająco trafna jest również w odniesieniu do teatru. Twórcy "Don Juana" w Tea­trze Współczesnym jednak, jakby o tym zapomnieli. Przedstawienie - z wyjąt­kiem końcowych scen może - jest wyjątkowo statyczne, po­zbawione rytmu i tempa. Re­toryka nie jest najmocniejszą stroną teatru, a tymczasem w większości środki wyrazu i ru­chu scenicznego ograniczają się w tym spektaklu do sprawnego podania tekstu i retorycznego gestu. Jedynym urozmaiceniem są domysły, czy aktor wejdzie na scenę z prawej, czy z lewej kulisy. Spektakl robi wrażenie nie­dopracowanego. Wygląda na to, że Jan Buchwald "wypuścił" aktorów na głęboką wo­dę. Nawet taka para jak Krzy­sztof Wakuliński w roli Don Juana i Adam Ferency w ro­li Sganarela, nie zrobi przed­stawienia za reżysera. Pub­liczność śmieje się często, ale to zasługa Moliera i napisa­nego przezeń tekstu. O insce­nizacji trudno byłoby mówić.

Scenografia z gatunku osz­czędnych. Kiedy w rodzajo­wej scence wiejskiej nad brzegiem morza pojawiają się z tyłu sceny trzy wielkie muszlo-wachlarze, odnosi się nieodparte wrażenie, że to festiwal w Sopocie.

W dodatku nie bardzo wia­domo, o czym jest przedsta­wienie. Jak na spektakl o przygodach płochego, rozpust­nego młodzika, zbuntowanego przeciwko zasadom ogranicza­jącym przyjemności życia. Wakuliński jest zbyt reflek­syjny i za mało wykazuje nie­okiełznanego, młodzieńczego temperamentu. Zaś na to, by zgodnie z intencją autora wy­łuskać problem moralny i fi­lozoficzny, problem ścierania się oświeceniowego racjona­lizmu z porządkiem metafi­zycznym, konfliktu miedzy wiarą Don Juana, że dwa plus dwa jest cztery i wiarą Sga­narela, który przypomina swe­mu panu ustanowione przez niebo prawa i dałby się po­wiesić za istnienie wilkołaka - na to wszystko nie wy­starczyło temperamentu reży­serowi.