Teatralna rewelacja
Przedstawienie "Medei" Eurypidesa w krakowskim Teatrze Kameralnym stało się artystyczną rewelacją. Nieśmiertelne, zdawałoby się, że już skamieniałe pod patyną wieków, arcydzieło klasyki greckiej okazało nowe piękno - nie tracąc nic z posągowości-powagi helleńskiego stylu. Przyczyniła się do tego troska i czujność kierownika literackiego, dr Henryka Voglera, który tragedię Eurypidesa przybliżył do życia dzisiejszego, eksponując motywy i problemy wiecznie aktualne, mówiące o krzywdzie kobiety-małżonki i matki - o jej zawiedzionej miłości, obrażonej godności, o tragedii życia. Żywe i aktualne dziś staje się tu każde słowo Eurypidesa - poety uczucia, realisty i głębokiego filozofa.
Taka jest współczesność tej tragedii sprzed przeszło dwóch tysięcy lat.
A forma? Reżyserię "Medei" należy z entuzjazmem powitać jako nową wizję teatralną "eurypidesowej" tragedii. Pani Lidia Słomczyńska w roli tytułowej zdobyła się na ogromną różnorodność pomysłów - i trzeba to podkreślić - pomysłów nowych, śmiałych i pięknych. Przede wszystkim stylizacja chóru, który okazał się zjawiskiem teatralnym na miarę scen europejskich. Posągowość gestu, rytm ruchu, różnorodna zmieniająca się barwa głosów przy bardzo dyskretnym podkładzie muzycznym - przy tym antyczna powaga i świetne powiązanie kolorystyczne kostiumu: czerni, złota i czerwieni - wszystko to budziło zachwyt, przekonało, że chór może grać jako "persona dramatis".
Pan Wiktor Sądecki w roli Jazona był posągowym bohaterem tragedii greckiej.
Powiedziałem, że przedstawienie "Medei" stało się rewelacją teatralną. W jesieni tego roku odbędzie się międzynarodowy festiwal teatralny w Grecji. Sądzę, że "jury" wybierające sztuki na to święto Melpomeny, wskaże przede wszystkim na "Medeę". Przemawia za tym autentyczna klasyka i bardzo wysoki artyzm krakowskiego przedstawienia.
