Artykuły

Przedstawienie Michała Borczucha w warszawskim Teatrze Dramatycznym jest artystycznie żałosne. Wszystko w nim jest niejasne, pogmatwane, udziwnione

Do informacji, które są wypisywane drobnym druczkiem, należy pod­chodzić z nieufnością. Do odczytania wydanego w formie pocztówki pro­gramiku widowiska "Leonce i Lena" Georga Buchnera trzeba użyć lupy. Gdyby wypisani drobnym macz­kiem twórcy wstydzili się swego dzieła - a powinni! - to w finale nie mknęliby tak rączo do ukłonów.

Tekst niemieckiego romantyka Buchnera występuje tu śladowo, słowo zdaje się nie istnieć. Jeśli na­wet aktorzy podejmują trud wypo­wiadania kwestii, nie maskują wy­siłku, jaki im to sprawia. W zamian mamy wstawki, które nie wynikają z postępów narracji, tak udziwnio­nej i doraźnie uwspółcześnionej, że przypisywanie jej Buchnerowi wy­daje się grubym nadużyciem. Reży­ser zaś bawi się jak dziecko wpro­wadzaniem na scenę rozmaitych atrakcji muzyczno-tanecznych, bo najlepiej czułby się zapewne jako realizator teledysków.

Grupa aktorów powtarza zauto­matyzowane ruchy, które są podejrzanie łopatologiczną ilustracją do­danych dla zmyłki fragmentów "Namiętności duszy" Kartezjusza. Nieco dosłowniej pojęte są poja­wiające się później emocje, których przedsmak dają odgłosy typowe dla produkcji hard core porno, wy­dobywające się z telewizora. Peł­na wersja, wraz z wizją, dostęp­na jest tylko dla wykonawców, akcja wlecze się więc irytująco ospale. Je­dyny żywszy moment - choć jak ca­ła reszta zbędny - to kopulacja, któ­rej Leonce dokonuje z odbiorni­kiem telewizyjnym, spryskując na­stępnie wszystko wokół litrami emulsji imitującej spermę.

Widzów, którzy odebrali niedzi­siejsze wychowanie, ta scena zmier­zi. Podobnie jak i część krytyków, którym nie pozostanie nic innego, jak dać na łamach gazet odpór. Skandal gotowy, a przekazywane sobie z ust do ust nazwisko reżysera przenika do pamięci ogółu. Są to jednak kalkulacje na wyrost. Nawet na skandal trzeba sobie zasłużyć.