Budzą się duchy przeszłości
"Do piachu" to zwieńczenie pracy Provisorium i Kompanii Teatr nad sceniczną stylistyką i nad własną interpretacją stanu świata.
To doprawdy niezwykłe i ambitne zadanie wystawić "Do piachu" Tadeusza Różewicza, jeden z najważniejszych tekstów dramatycznych podejmujących kwestię rozliczenia z mitami wojny i partyzantki, ukazujący jak zło wojny demoralizuje wszystkich jej uczestników. To zadanie specjalne, tym bardziej że dwie dotychczasowe inscenizacje "Do piachu" wzbudziły kontrowersje tak wielkie, że ich autorów obrzucano błotem.
Fakt, że Tadeusz Różewicz zgodził się, aby "Do piachu" wystawiły lubelskie teatry - Provisorium i Kompania Teatr - stanowi dla nich wielkie wyróżnienie. Oba zasłynęły dzięki "Ferdydurke" (1998), zdobywając za realizację sztuki Witolda Gombrowicza wiele nagród w Polsce i Europie. Na początku 2002 r. lubelski duet teatrów dał premierę "Scen z życia Mitteleuropy", spektaklu opartego na prozie Roberta Musila. "Do piachu" Tadeusza Różewicza - jako domknięcie teatralnego tryptyku - jest zatem zwieńczeniem kilkuletniej pracy Provisorium i Kompanii Teatr nad własną, autorską stylistyką sceniczną i własną interpretacją stanu świata, w jakim przyszło żyć człowiekowi XX w.
Janusz Opryński, szef Provisorium, mówi: - "Do piachu" jest jednym z najlepszych dramatów, straconym dla polskiego teatru z powodu reakcji po premierze przed niemal ćwierć wiekiem. Teraz budzimy tych żołnierzy z "Do piachu", żeby jeszcze raz przypomnieć sprawy, które wciąż nie są rozliczone i przemyślane, wiszą nad nami, bo boimy się o nich mówić.
Szef Kompanii Teatr Witold Mazurkiewicz dodaje: - Budzą się duchy przeszłości. Dramat "Do piachu" znajduje nowe zakorzenienie w wydarzeniach w krajach bałkańskich. Kostium partyzancki się nie zmienia, żołnierze z AK czy z Bałkanów bywają bardzo podobni: berety, skóry, swetry. I wspólne jest ich okrucieństwo.
