Wodnista śnieżynka
Śpiewających aktorów mamy sporo. Nie w Teatrze Juliusza Słowackiego, niestety. Tak przynajmniej sądzić można po premierze "Śnieżycy". No cóż, scena w Słowackim wielka, powietrznych przestrzeni pełna, muzyka Koniecznego niełatwa, niezbyt melodyjna i agresywna. Trzeba by ją wyśpiewać głosem potężnym, emocjami rozwibrowanym. Być może wtedy rzecz cała nabrałaby sensu, a nawet urody. A jak jest? Smętnie.
Scenę podzielono na dwa plany. Pierwszy to życie, czyli miłosny czworokąt Bronki (Mariola Pietrek), Ewy (Lidia Bogaczówna), Tadeusza (Andrzej Bryg) i Stanisława (Tadeusz Zięba). Jak u Przybyszewskiego, oczywiście. W głębi sceny, za czarnym przezroczystym tiulem, na wznoszącym się podeście jakieś poprzebierane postacie poruszają się lub zamierają w różnych pozach i gestach. W programie czytamy, że to postacie symboliczne. Za nimi, na horyzoncie, śnieżny - syberyjski niemal - pejzaż. W zakończeniu uniesie się tiulowa zasłona i Bronka, przyzywana i prowadzona przez Makrynę, odejdzie wraz ze zjawami w dal, czyli samobójczą śmierć.
Tekst nie jest tu najważniejszy, bowiem wszystko organizuje niejako muzyka. Muzyka no i ruch, boć przecież aktorzy muszą coś na tej przepastnej scenie wykonywać. I tu właśnie zaczyna się prawdziwy dramat. Aż dwóch choreografów biedziło się nad utanecznieniem tego widowiska. Ze skutkiem dość żałosnym, nie wykraczającym poza okrutny stereotyp. Ewa jest kobietą fatalną? A więc pokazuje nogi krocząc kusząco po schodach, to w górę, to w dół. Tadeusz łajdaczył się niegdyś po knajpach i salonach? Zatem wykonuje tanuszki rodem z przedwojennego kabaretu. Bardzo mu w tym przeszkadzają fatalnie wszyte rękawy przyciasnego fraczka.
Aktorzy robią, co mogą. Śpiewają gorliwie, czysto i cichutko, wspomagani techniką, elektroniką i mikroportami.
Śnieżyca - to śnieżna burza, groźna zawierucha. W Teatrze Słowackiego zobaczyliśmy malutką śnieżynkę, samotny, śnieżny płateczek. Wątły i wodnisty.
