Głową w dół
Teresa Dras: Jak się gra z własnym ojcem, który w dodatku jest jednym z najwybitniejszych aktorów polskich?
Maria Peszek: Fantastycznie się gra, właśnie dlatego, że ojciec jest bardzo dobrym aktorem. Sama jestem już 10 lat aktorką, więc sytuacja rodzinna przestała mieć jakiekolwiek znaczenie. Często wspólnie gramy i traktuję te występy jak bardzo ciekawe zadania aktorskie, z piekielnie wymagającym partnerem. Cenię sobie nasze spotkania, na scenie i w życiu. Tata mieszka w Krakowie, ja w Warszawie, ale często się widzimy.
W jakimś wywiadzie prasowym ojciec wyznał, że jest o Panią zazdrosny.
Może dlatego nie wyszłam jeszcze za mąż? To oczywiście żart. Ojciec jest moim najlepszym przyjacielem.
Jakie role zalicza Pani do swoich ukochanych?
Nie mam ukochanych ról. Mój stosunek do granych postaci zależy od scenariusza, od tego, z kim pracuję, kto reżyseruje. Właściwie lubię wszystkie swoje role.
Spektakl "Muzyka ze słowami" oparty jest na tekstach osób niepełnosprawnych. Czy to nie jest coś wyjątkowego w Pani repertuarze?
Tak, to jest poezja w najpiękniejszej, krystalicznie czystej postaci. Z naszego zachwytu dla tych tekstów, naszego - czyli Wojtka Waglewskiego, ojca i mojego - narodził się ten spektakl.
Zwraca uwagę Pani bardzo seksowny strój w tym spektaklu.
Tak mnie ubrała projektantka kostiumów.
Wydaje się, że spektakl swobodnie sobie płynie w rytm muzyki Waglewskiego. Czy reżyser Piotr Cieplak dał wykonawcom swobodę w interpretacji tekstów?
Przeciwnie, ustawił spektakl w każdym szczególe. Cieszę się, że widzowie mają wrażenie, jakbyśmy improwizowali. Tymczasem my nie zmieniamy żadnych elementów reżyserii.
W pewnym momencie przybiera Pani ryzykowną pozycję głową w dół. Jak Cieplak namówił Panią do tej akrobacji?
To akurat był mój pomysł, podyktowany przez organiczność ciała. Tak po prostu być musiało.
