Kamienica, czyli świat
"Nieskończona historia. Oratorium na 30 postaci, chór, orkiestrę i sukę Azę" w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.
Metafora jasna jak słońce i już nieraz eksploatowana na różne sposoby tu jednak brzmi odkrywczo - kamienica, dom zamieszkany przez rozmaitych ludzi, staje się znakiem wspólnoty, a jakiej, to już zależy od patrzącego, czytającego i słuchającego. Spektakl Piotra Cieplaka, oparty na oratorium Artura Pałygi z muzyką Jana Duszyńskiego, zachwyca dyscypliną formalną i kryształową czystością tonu. Snute są tu zwykłe, codzienne opowieści, utkane z drobiazgów, przyzwyczajeń, rutynowych czynności, nieporozumień, nawyków - doskonale podpatrzonych i wkomponowanych w ten poemat o życiu i śmierci. Dźwięczą w nim zwykle niedostrzegana poezja, dziwne piękno, wyrafinowany humor, nawet jeśli nie brakuje sytuacji niezbyt przyjemnych dla bohaterów. Rzecz w tym jednak, że ani spektakl, ani sztuka nie mają na celu nikogo wyśmiewać, pouczać, tylko życzliwie komentują codzienność, w jej zwykłości odkrywając tajemne przejścia do spraw ogólnych, metafizycznych - tak jak w porywającej sekwencji, kiedy Cezary Kosiński cytuje fragmenty eposu o Gilgameszu, portretując bohatera, którego pradawne piękno uwzniośla i pęta.
Wiele w tym przedstawieniu muzycznych piękności (tony podawane przez Mariusza Benoit). Wiele ich w chórach (parafraza "Marsza żałobnego") i "ariach" (cudowny taniec śmierci Elżbiety Kępińskiej), w partiach solowych (opowieść Andrzeja Masztalerza o obsesjach) i w dialogach (wielki dialog Olgi Sawickiej i Marii Robaszkiewicz o życiu i nicości). Aktorzy budują tu misterną konstrukcję, która składa się na obraz naszego życia.
Zachwycające wykonanie w mądrym przedstawieniu, jakich teatrowi i widzom brakuje jak powietrza.
