Shirley Valentine
JEST to gadanie do ściany w najlepszym stylu, jaki możecie sobie Państwo wyobrazić! W monodramie Willy Rusella "Shirley Valentine" Krystyna Janda przechodzi samą siebie i można tylko mnożyć superlatywy opisując jej grę.
Cześć, ściana - zaczyna swój trwający godzinę i dwadzieścia minut monolog 42-letnia Shirley z Liverpoolu, matka dwojga samodzielnych dzieci, żona nudnego męża, urozmaicająca sobie drinkami (no lubię, lubię się napić białego wina) przygotowywanie stereotypowego sadzonego z ziemniakami... Shirley ma wyraźnie dość egoizmu dzieci, małżeństwa które jako żywo przypomina sytuację na Bliskim Wschodzie (strony przemykają pod ścianami i modlą, i kolejne zawieszenie broni) i wreszcie tego gadania do ściany w dobrze urządzonej kuchni. Wyszła w porę za mąż, urodziła, wychowała, teraz pierze, sprząta, gotuje, kupuje, tylko gdzieś w tym wszystkim zagubiła niegdysiejszą radość życia, poczucie sensu, własnej wartości, przyjaciół... I oto Shirley - kura domowa postanawia się zbuntować, zawalczyć o swoje prawo do życia, radości, upomnieć się o swoją godność ludzką, zrobić coś, czego nikt się po niej nie spodziewa.
Jest to sztuka z gatunku tych wzruszających i zabawnych, bowiem Shirley oprócz okrutnej samowiedzy kobiet dojrzałych ma rewelacyjne poczucie humoru i kose spojrzenie na świat, który w jej monologu odbija się niczym w krzywym zwierciadle. Choć Willy Russell (autor również "Edukacji Rity", w której Janda święciła triumfy w Ateneum) wziął na warsztat temat, który wszyscy, niestety, znamy aż zanadto dobrze z własnego doświadczenia, potrafi zmieścić w nim tyle prawdy, a Krystyna Janda zagrać rolę Shirley tak brawurowo, że nie tylko nie mamy wrażenia obcowania z banałem, ale wręcz przeciwnie - jest to hit całą gębą, któremu można wróżyć nabitą salę przez długie wieczory.
