Teatralny tydzień
Natychmiast po poniedziałkowej premierze Teatru TV, a była nią sztuka, Henry de Nontherlanta, współczesnego, znakomitego i sławnego francuskiego dramaturga i powieściopisarza pt.: "Martwa królowa", ukazały się w prasie codziennej notki recenzenckie. Ogólnie chwalono to przedstawienie, niemniej tu i ówdzie pobrzmiewała nutka: a co to właściwie nas obchodzi, skoro rzecz sięga gdzieś aż po wiek XIV i do tego do wcale nam obcej Portugalii? Temat zwietrzały, trąci myszką itd. itp.
Przyznam się, że lansowanie takich opinii przez jedną z najpoczytniejszych gazet nieco mnie zdziwiło. I wcale nie dlatego, że "Martwą królową" wpisać należy w rejestr najwybitniejszych osiągnięć telewizyjnego teatru, ale przede wszystkim na skutek owej "zwietrzałości i myszki".
O cóż bo wreszcie chodzi w dramacie tej miary? O to, że żył sobie stary i niedobry król? O to, że miał niepodlegającego swej woli syna, który się kochał w jasnowłosej Inez? Na ukazanie takich prawd wystarczyłaby zręczna bajka. Tymczasem "zły król", Portugalia i wiek XIV potrzebne były Montherlantowi nie po to, aby powiedzieć - był, ale w tym celu, aby pokazać - jest! Jest aktualny odwieczny dramat o wielkich namiętnościach. Są naszą codziennością konflikty uczuć i konieczności. Jest naszym udziałem, a więc ludzi współczesnych, nie tylko ongiś koronowanych głów, konieczność wyboru między "obiektywnymi racjami", a człowieczym sumienie. Na skutek takiego lub innego wyboru tracimy ludzką twarz lub ją zyskujemy. Na skutek takiej lub innej decyzji, wpisujemy się w rejestr ludzi nieprzeżartych rutyną, lub się z rejestru wypisujemy. Wielkie to doprawdy i bardzo współczesne problemy.
Można by przy okazji tej telewizyjnej premiery napisać mnóstwo entuzjastycznych słów pod adresem znakomitej gry aktorskiej (zwłaszcza Jacka Woszczerowicza - król Ferrante i Aleksandry Śląskiej - Inez). Wydaje się jednak, że w tym układzie ważniejsza jest sama decyzja wystawienia w poniedziałkowym teatrze właśnie "Martwej królowej".
