Artykuły

Dzięki radiu i telewizji była w każdym polskim domu. Od prawie 80 lat grała repertuar komediowy. Zawsze czyniła to z niezwykłą powagą. Przed wojną w "Cyruliku Warszawskim", Teatrze Powszechnym, Nowym w Poznaniu i Wyspiańskiego w Katowicach. W czasie okupacji działała w AK i walczyła w Powstaniu Warszawskim.

Po wojnie sceny stołeczne, kabarety, częste występy w całej Polsce. Ponad 120 ról teatralnych, kilkadziesiąt filmów i seriali, mnóstwo kreacji telewizyjnych, piosenek, skeczy i monologów estradowych, niezliczona ilość mistrzowskich nagrań radiowych.

Wszyscy przy niej wzrastaliśmy. Kobieta pracująca, muza Gałczyńskiego, matka Pawła z " Wojny domowej", nadinspektor schodów ruchomych, ciotka wielu różnych postaci filmowych, sąsiadka, wróżka, roznosicielka mleka, inkasentka, ajentka, sprzątaczka, listonoszka, naganiacz na polowaniu, hydraulik etc, etc. W większości były to epizody i drugie plany. Ale - jak sama mawiała - ja żadnej pracy się nie boję. Jej krótkie pojawianie się na ekranie telewizyjnym wystarczyło, aby zapomnieć, kto tam z nią jeszcze występował. Towarzyszyła narodowi przez cały okres Polski Ludowej, stwarzając postacie wzięte wprawdzie z dość ponurego życia, ale ukwiecone jej talentem, dowcipem i wdziękiem.

Była żoną znanego radiowca Bolesława Kielskiego. Z szacunkiem mówiono o jej skromności, pobożności i... nawyku oszczędzania. Nie była bohaterką anegdot, chyba tylko kilku, o kompletnym braku rozrzutności.

Kiedyś podczas wakacji spacerując z Bogusławem Kaczyńskim po ogrodach Skolimowskich, spotkaliśmy Irenę Kwiatkowską idącą pod rękę ze Stefanią Grodzieńską. Po serdecznym powitaniu i krótkiej rozmowie usłyszeliśmy za plecami: "Stefciu, ten wyższy brunet - przepadam za nim - wspaniale prowadzi teleturnieje w telewizji!". Kwiatkowska do ostatnich lat cieszyła się świetną formą fizyczną. To samo można powiedzieć o pamięci, która tylko czasami przez chwilę ją zawodziła.

Przed niespełna dwoma laty z okazji św. Zofii odbywaliśmy na Skolimowskiej werandzie imieninowe posiedzenie. Pani Irena, zarzekając się, że po obiedzie nie będzie nic jadła, siadła wśród nas i wdała się w ciekawą jak zwykle rozmowę. Nie przerywając jej, zjadła kolejno trzy porcje deseru, a kiedy poprosiła o czwartą, okazało się, że to nie łakomstwo, tylko właśnie chwilowy brak pamięci.

Kilka miesięcy temu przyjechałem do Domu Artystów Weteranów i przed wejściem spotkałem właśnie Irenę Kwiatkowską. Czy może mi pan podać ramię? - spytała. Ależ oczywiście! - odpowiedziałem, żałując, że nie ma w pobliżu fotografa. Rozmawiając na różne tematy, okrążyliśmy trzy razy pokaźny przecież obiekt Skolimowski. Gwiazda seniorka, dziękując mi za towarzystwo, oświadczyła: - Proszę już wejść do środka, bo widzę, że pan jakiś zasapany i zmarznięty. I proszę powiedzieć moim młodszym koleżankom, że zrobiliśmy razem trzy rundy wokół domu, a ja teraz - jak codziennie - posiedzę trochę na ławeczce i spróbuję czwartej, a może nawet piątej. To jest więcej, niż one wszystkie spacerują przez cały miesiąc.

Miała 98 lat. Pracowitych lat w zawodzie aktorskim, uczciwie, przyzwoicie przeżytych w swoim środowisku zawodowym i życiu osobistym. Zaś w powszechnym odbiorze społecznym od wielu lat cieszyła się statusem wielkiej aktorki, która swymi kreacjami przeniknęła do każdej polskiej rodziny jak ktoś bliski, domownik, przyjaciel.

Niezapomniany Ludwik Sempoliński wbiegł kiedyś do kawiarni Hotelu Europejskiego, krzycząc do oczekujących go przyjaciół i wielbicieli: - Przepraszam za spóźnienie. Wracam z Powązek. Od pewnego czasu codziennie mam jakiś pogrzeb i nigdzie nie mogę zdążyć! Patrząc na świat bez Ludwika Sempolińskiego, Kazimierza Rudzkiego, Edwarda Dziewońskiego, Hanki Bielickiej, Stefanii Grodzieńskiej czy Ireny Kwiatkowskiej, zapytuję: Czy tak być musi?